Our trip in India - Prat3

After riding through the 3 provinces of Haryana, Uttar Pradesh and Rajasthan we are again heading back to New Delhi
Something which is really nice here is that most of the people in India are strict vegetarian. That means they don’t even use eggs on their diet. It’s so amazing to see in the most confectioneries, bakeries and restaurants there is a sign that says “all of our products are made without using egg”. We are so glad that during this time we have also become vegetarians and have lost so many weights.  That’s such a wonderful feeling for both of us

Now, we invite you to see our new pictures. All of the bellow photos have an interesting and touching story, but unfortunately at the moment there is no enough time to write more. Hope you enjoy them 

سفر ما در مسیر آگرا – فتح پور سیکری – ساوایی ماداپور – بودنی – کوتا و جیپور در استانهای راجستان، اوتارپرادش و هاریانا به اتمام رسید و مجددا به سمت شهر دهلی ادامه خواهیم داد.
در این مدت خاطرات تلخ و شیرین زیادی را تجربه کردیم. هر یک از تصاویر زیر بیانگر داستانی است، اما زمان محدود و .... امیدواریم که روزی بتوانیم تمام این داستانها را بازگو کنیم.

یک نکته :
هر گاه صحبتی از هند به میان می آید ناخودآگاه فلفل و تندی غذا ها یادمان می آید. البته غذاهای کره جنوبی هم دست کمی از تندی غذاهای هندی نداشت، اما نکته جالب اینکه از زمانیکه وارد این کشور شده ایم همانند اکثر هندی ها گیاه خوار شده ایم و این خود باعث شده به میزان قابل توجهی وزن کم کنیم!
یکی از نکات مثبت در این کشور عدم استفاده از گوشت (مرغ، گاو، ماهی و ...) در وعده های روزانه است. غذاها بسیار ساده و سالم هستند. در بیشتر موارد حتی از تخم مرغ هم استفاده نمی کنند و واقعا تعجب آور است زمانیکه وارد یکی قنادی بزرگ می شوی و تابلویی در روی دیوار چسبانده شده و به مشتری این اطمینان را می دهد که در ساخت شیرینی ها و انواع غذاها به هیچ عنوان از تخم مرغ استفاده نشده است.

Our trip in India - Prat2

About 60 Kilometers before getting to Jaipur (Capital of Rajasthan province) we  left the main road and went toward South to Sawai Madhopur. Near this town there was a national park where we could see the famous tigers of India
Around 5 pm, after riding 90 Kilometers on a rough road, we arrived at Lalsot and decided to stop there. Unfortunately we were not able to find a place for camping due to every were so crowded, so we searched for guest house. In the town there was only one hotel which was just for Indian guests. Even if we were allowed to stay there, they didn’t have any more room available
The best option was leaving the town and waiting for the darkness and after that find a place to camp. As we were riding toward South, a house in the middle of a farm attracted us. “It sounds like a quiet place. Let’s go there.” Said Nasim
We went to the property. There was a place where some families were living together. All the women were making bread
In most of the places we passed in India, there was no good facility and people had to use brushwood to make fire for cooking. Even in the big cities like Delhi people have to use Gas capsules to run their cookers

Any way right after getting to the yard we asked a young man to show us a place for camping. “You can stay here in our property” said the young guy with his nice smile
At first we were so happy and glad to find a proper place, but suddenly in few seconds more than 20 people, mostly children made a circle around us
More people from other houses were still coming and running from different sides to join this crowd. They didn’t even talk to each other and were just looking at us like they are watching a stunning movie. The first few minutes were Ok and even interesting for both of us, but after half an hour we fell like there is no place to have our own privacy.  “What is the meaning of this big crowd?” We were feeling regret about stopping there. It was like they didn’t have any plan to leave
At the meantime we noticed that all the children are sitting down and try not to make any noise
A man with his motor bike was coming to the house. He came straightly to us and at First he asked some questions about our name, job and nationality. We were assuming that he must be a policeman and we are getting on a big trouble, but after a friendly chat we recognized that he is the owner of this property
Mr. Bairwa who was a teacher had come to welcome his Iranian guests. He asked us to leave our bikes and the luggage in a room and go with him to his another house 6 kilometers far from the city
In fact we can say he survived us. “We would love to. Why not?” After passing a hard day it was so pleasant to meet his family, seat with our new friends, eat the delicious Rajasthan food (Rabri) with the traditional bread (Chapati), drink the lovely Indian tea and talk about each other’s culture, peace and friendship
They gave us a room to sleep. Thanks god for all of these nice moments

We were supposed to wake up early in the morning to get back to Lalsot
While we were sleeping on a pleasant silence suddenly at the midnight something happened very unusual
Someone was knocking on the metal door so loudly while he was telling: “Brother Jafar! Brother Jafar! Get out of the room!” We were so scared and had no idea about what was going on
“Wake up! Wake up Jafar. There must be a fire or an earthquake. We have to get out of here as soon as possible” Said Nasim

Right after opening the door we saw about 15 people in front of us
You want to know what the story was. Mr. Bairwa had called his brother who lived in another village nearby Lalsot. So his brother and his family had come to visit us. We really don’t remember what they asked and what we replied to them. (The above picture is the photo of Mr. Bairwa and his family)

 

تقریبا کمتر از 60 کیلومتر با شهر جیپور یکی از معروفترین شهرهای هند (مرکز استان راجستان) فاصله داشتیم اما می بایست از جاده اصلی خارج شده و به سمت جنوب منحرف می شدیم تا به ساوایی ماداپور، پارک ملی زیستگاه ببر معروف هندوستان برسیم. مسیر را طوری انتخاب کرده بودیم تا در بازگشت به سمت دهلی از جیپور عبور کنیم.
تقریبا ساعت 4 – 5 بعداز ظهر به شهر لالوست رسیدیم و می بایست قبل از تاریکی هوا جایی برا خواب پیدا می کردیم.
در روی نقشه لالوست یک نقطه کوچک و به نظر شهرستانی کم جمعیت می آمد، اما کم جمعیت در این کشور بی معنی است و شهرها اکثر چند میلیونی هستند.
مکانی برای چادر زدن پیدا نکردیم پس اجبارا به دنبال Guest house و هتل رفتیم، اما در شهر فقط یک هتل موجود بود که آنهم مجوز پذیرش غیر هندی را نداشت. البته اتاق هم برای اجاره تمام شده بود !!!
برای اینکه بتوانید هتل را در هند مجسم کنید می توانیم مسافرخانه ای بدون ستاره را مثال بزنیم. صد البته که مکانهای مناسب هم وجود دارد اما بسیار گران و تنها در شهرهای بزرگ.

به هر حال، از شهر خارج شدیم و ادامه دادیم و منتطر بودیم تا هوا تاریک شود و بعد بتوانیم مکانی را دور از جمعیت پیدا کنیم.
هنوز 6-7 کیلومتری را دور نشده بودیم که یک خانه روستایی میان مزارع نظرمان را به خود جلب کرد. به نظر ساکت و خلوت می آمد.
وارد شدیم، تقریبا چندین خانواده در این مکان زندگی می کردند که بیشتر با هم فامیل بودند و زنها مشغول پختن نان.
در اکثر شهرها یی که از آن عبور کردیم، گاز شهری موجود نبود حتی در پایتخت و خانواده های مرفه تر از کپسول گاز استفاده می کنند. اما در شهرهای کوچکتر اکثرا با سوزاندان چوب و خار و خاشاک آشپزی می کنند.
برق هم در بیشتر این مناطق وجود ندارد و اگر هم هست در ساعتهای خاصی از شبانه روز وصل می شود.

به محض ورود به حیاط خانه متنی که به زبان هندی همراه داشتیم و توضیح می داد که چه کار می کنیم و احتیاج به مکانی برای چادر زدن داریم را به پسر جوانی که به طرفمان آمد نشان دادیم. بدون هیچ مشکلی قبول کرد و ما هم خوشحال که جایی مناسب را پیدا کرده ایم، اما !!!!
در عرض چند دقیقه بیش از 20 – 30 نفر کوچک و بزرگ دور تا دورمان جمع شدند. اصلا متوجه نشدیم که چطور به هم خبر می دادند که از هر طرف به سمت خانه روستایی می دویدند.
جلویمان صف بسته بودند و به ما نگاه می کردند، حتی پلک هم نمی زند.
جند دقیقه اول جالب بود اما بعد از گذشت حدود نیم ساعت احساس می کردیم که هیچ مکانی برای استراحت نیست و اصلا حریم خصوصی نداریم.
کم کم داشتیم از آمدنمان پشیمان می شدیم و با خود فکر می کردیم که آنجا را ترک کنیم و کمی جلوتر برویم که در یک لحظه همه بچه ها ساکت شدند و مرتب نشستند!!!!
شخصی با موتور وارد حیاط شده بود و می توانست کمی انگلیسی صحبت کند. اول از نام و کشورمان پرسید. نوع لباس پوشیدنش طوری بود که تصور کردیم پلیس و یا مامور امنیتی است. اما وقتی خودش را معرفی کرد متوجه شدیم که معلمی در شهر لالوست است و صاحب بخشی از همان خانه روستایی.
از ما دعوت کرد که وسائلمان را در همان جا بگذاریم و با او همراه با موتور سیکلت به منزلش در شهر برویم.
تقریبا ما را از دست آنهمه جمعیت نجات داده بود، البته خانواده پر جمعیت 13 نفری آقای بایروا  Bairwa در یک خانه هم دست کمی از آن خانه روستایی نداشت. (تصویر بالایی گزارش)
اما خدا را شکر که یک اتاق تمیز در اختیارمان گذاشتند تا استراحت کنیم. خوردن شام محلی راجستانی (رابری) همراه با نان تازه (چاپاتی)، شیر گاومیش و چای معروف هندی (شیر، چای، زنجبیل و شکر) بسیار انرژی بخش بود.
بعد از یک روز طولانی و خسته کننده تازه خوابمان برده بود که با صدای ضربه های شدیدی که به در آهنی اتاق می خورد همراه با فریاد برادر جعفر، برادر جعفر از خواب پریدیم. حدود نیمه شب بود!!!!
اول یک لحظه تصور کردیم که خانه آتش گرفته و یا زلزله شده و باید هرچه سریعتر خارج شویم.
دست و پاچه و گیج از جا پریدیم و وقتی در را باز کردیم، 10- 15 نفر جلوی اتاق صف کشیده بودند.   بایروا با برادرش در روستای مجاور تماس گرفته بود و آنها هم همراه با خانواده برای دیدن ما آمده بودند. اصلا یادمان نمی آید که چه پرسیدند و ما چه جوابی دادیم !!!!

Our trip in India - Prat1

Finally we were able to get our visa for entering to Pakistan. It’s wise to factor in some flexibility, as things don’t always run like clock working in India.  We had to go to the embassy for 5 working days and every day they told us that our documents are not perfect. Every day the officer changed and the new officer gave us different information. We had to also type all of our documents, but eventually when we got our visa we were so surprised to see them had written by hand. One of these days was the day of interview. When we told hem about our trip they explained every thing about safety issues and one of them was getting the permission to ride our bicycles in Pakistan. “If you want to ride from Pakistan to India there is no problem, but if you want to ride from India to Pakistan you have to get permission!!!”
Any way it was time to start our trip in India and we will try to figure out about this particular problem later

We planed a 2000 kilometers route in India which is cycling from Delhi to Agra, Sawai Madhopur and the other cities to reach Udaipur and after that will come back toward North by passing Jaipur, Delhi and eventually by getting to Amristar will ride to Lahore in Pakistan
During these days we are experiencing the most challenging and hardest part of our trip. Cycling in mostly rough and gravel roads. Traffic jams, the cars and trucks which ride very fast on the wrong way, horning, free movement of cows and different kind of animals in all the roads, disturbing motorbike drivers who can easily make a terrible accident, difficulty to find the proper food and places to stay
Any time we stop to drink water or figure out about the right direction a lot of people (children, men and women) make a circle around us and they start talking in Hindi very loudly. They love to touch our bicycles and all of our belongings specially the horns. They love horning. Actually driving in India without blowing horn is impossible. The first days are really hard to tolerate all of these loud voices, but after a while you get use to it. “I believe every one who wants to ride their bikes in India should be mentally ready and also be very flexible to pass all of these challenges”
The first day after leaving Delhi we were so happy and exited about getting back on the road, like the other places every thing was new and interesting, even when the motor bikers reduced their speed and followed us and asked questions in Hindi, it was so much fun, but after a while we gave up smiling and talking to these many people
Right after Agra we had to leave the main highway to keep going to the local roads. It was less cars and traffic jams, but there were a lot of children and bicycle riders who were playing by the road
They were able to recognize us and our bicycles from far away. They ran so fast to come and say “Da Da” with all of their energy. It was really interesting if they could catch us, then they tried to hold our bags and run after our bikes. On the other hand some of them who were so exited and couldn’t control themselves started to take stone and drop them. Some of the stones were so big and it was so scaring to get in to this situation
We should be very careful about some people who want to cheat us. These kinds of people who can be in every place in the world try to cheat us in any ways. Even though the price of every thing is written on the products, but the shopkeeper decides about it. For example a biscuit can be from 5 to 100 Rs

In relation to sightseeing, foreigners are often charged more than Indian citizens for entry to tourist sites (there are also additional charges for still or video cameras), but what really surprised us for the first time, when we went to the first internet café to check our emails and update the website. They also charge foreigners more than Indians to use the internet. What’s going on here? Indians 15 Rs per hour and foreigners 50 Rs. For us it was the first time to see something like this in all of the countries we have passed so far and it was really shocking and unacceptable

Any way let’s talk about one of our funniest experience. It was the night of new year (31st of December 2008). We got to Bundi after a long day. We were really exhausted due to riding on a hilly gravel road, so we were looking for guesthouse to take shower and stay for a night
Before checking in, the guy in reception told us that the shower and hot water is available and no problem, after getting in to the room we noticed that there is no shower and we have to order a bucket of hot water (in India most of the hotels and guest houses don’t have the shower facilities). “It’s Ok, it’s better than nothing”. Due to the New Year celebration there was a party on upper floor and all of the young people were dancing and screaming.  We were also shouting and screaming in our room, but it was not for the New Year. We were fighting with a mouse that had come to our room and it was trying to eat out left over breads. Here is India and we should be flexible to accept so many different things

As one of our friend said: “traveling in India is very different from the other places in the world. Some of these can be hard and challenging particularly for the first-time visitors. This is all part of what makes India a unique travel destination

 

بالاخره موفق شدیم ویزای پاکستان را بگیریم!
البته گرفتن این ویزا دردسرهای خاص خودش را داشت. پول ویزا را می بایست در بانک پرداخت می کردیم، ساعت کاری بانکها از 10 صبح بود و ساعت بسته شدن سفارت 11 صبح!!! می بایست تمام فرمها را با دستگاه تایپ می کردیم، اما نهایتا برگه ویزا را به صورت دست نویس به پاسپورتها چسبانده بودند. برای گرفتن این ویزا 5 روز متوالی هر روز به یک دلیل و بهانه جدید مجبور به مراجعه به سفارت می شدیم.
در انتها هم یک روز برایمان مشخص کردند برای مصاحبه و تازه فهمیدیم که اگر بخواهیم با دوچرخه وارد پاکستان شویم می بایست مجوز مخصوص از این کشور داشته باشیم، اما اگر بخواهیم از پاکستان وارد هند شویم مشکلی نیست !!!
حدودا یک ماه و نیم از زمان ویزای هند باقی مانده، پس راهی جنوب شدیم و قصد داریم پس از عبور از شهرهای آگرا، ساوایی ماداپور و ... خودمان را به اداپور برسانیم و مجددا از طریق مسیر جیپور، دهلی و آمریستار به سمت لاهور در پاکستان حرکت کنیم، مسیری در حدود 2000 کیلومتر.
تقریبا این چند روزه سخت ترین روزهای سفر را تجربه می کنیم. جاده های نچندان مناسب، سبقتهای خطرناک و غیر مجاز، شلوغی و سر و صدا، آزار و مزاحمت های برخی از مردم مخصوصا موتور سوارها، عدم پیدا کردن غذای تمیز و جای خواب مناسب و...
کافی است که چند لحظه ای برای استراحت بایستیم، دور تا دورمان پر می شود از بچه و زن و مرد و شروع می کنند بلند بلند حرف زدن، سعی می کنند تمامی وسایل و دوچرخه ها را لمس کنند و بوق جلوی دوچرخه برایشان از همه چیز جالبتر است و اکثرا دوست دارند که صدای آن را بشنود.
خیلی وقتها به محض اینکه چرخ را جایی می گذاریم تا خریدی بکنیم، هنوز سرمان را برنگردانده صدای بوق دوچرخه به گوش می رسد. تقریبا سرسام گرفته ایم.
در روزهای اول و در جاده های اصلی موتور سوارها کنارمان می آمدند، دور تا دور چرخ را براندازی می کردند و بعضی ها هم شروع می کردند به هندی با ما صحبت کردن و در انتها هم با صدای بلند بوق همراهمان می شدند. اوائل برایمان جالب بود اما کم کم این حالت برایمان آزار دهنده شد. در روزهای بعدی وقتی وارد جاده های فرعی تر شدیم، دوچرخه سوارها و بچه ها که مشغول بازی در کنار جاده بودند به طرفمان می دویدند و با صدای بلند می گفتند: "دا دا" ؟
اگر سرعتشان به ما می رسید سعی می کردند که به نحوی کوله های پشتی دوچرخه را بگیرند و با ما بدوند اما گاهی هم که سرعت ما بیشتر بود آنقدر هیجان زده می شدند که به طرفمان سنگ پرتاب می کردند!!!
در اینجا برای هر چیزی باید چانه بزنیم و ناراحت کننده اینکه در هند توریست را به شکل دلار و پول می بینند که آمده است خرج کند، پس هرچه قیمت بالاتر، بهتر ! یک بیسکوییت می تواند قیمتی بین 5 تا 100 روپیه داشته باشد علی رغم اینکه تمام قیمتها روی محصولات کارخانه ای ثبت شده.
مشکل بعدی اینکه قیمتها برای هندی و غیر هندی متفاوت است. برای مثال ورودی یک مکان باستانی برای یک هندی 15 روپیه اما برای خارجی ها 250 روپیه است. هتل برای یک هندی 250 روپیه اما به محض دیدن خارجی ها قیمتها می رود بالای 1500 روپیه.
همه می توانند در مکانهایی مانند مسجد با خود دوربین عکاسی و یا فیلم برداری داشته باشند اما توریستها می بایست برای هر دوربین طبق قانون 200 روپیه پرداخت کنند. صرف نظر از مکانهای تاریخی و باستانی جالبتر اینکه قیمت استفاده از اینترنت هم متفاوت است. 15 روپیه برای هندی ها و 50 روپیه برای خارجی ها!!!
در اینجا هیچ قانونی وجود ندارد و اگر هم وجود دارد رعایت نمی شود، اما به محض دیدن خارجی ها همه چیز می بایست طبق قانون انجام شود.

شب سال نو مسیحی در شهری به نام بندی (Bundi) بعد از کلی جستجو یک هتل با قیمتی نسبتا مناسب پیدا کردیم. روز بسیار سختی را در یک جاده تقریبا سنگ لاخی گذرانده بودیم و حسابی خسته و گرسنه به شهر رسیدیم. احتیاج به یک حمام و دوش آب گرم داشتیم.
در ابتدا و قبل از رزرو هتل به ما گفتند که آب گرم برای حمام وجود دارد، اما به محض ورود متوجه شدیم که آب گرم را به صورت سطلی می آورند تا بتوانیم حمام کنیم!!!(تقریبا در اکثر هتل های هند این شیوه اجرا می شود)
تا نیمه های شب صدای شادی و جیغ جوانان برای سال نو که در طبقه بالایی اتاق ما جمع شده بود به گوش می رسید و البته ما هم جیغ می کشدیم!!!
ولی نه برای سال نو، بلکه درگیر بیرون کردن موشی بودیم که روی میز وسط اتاق مشغول خوردن بخشی از غذاهایمان بود!!!

Happy new year 2009

Getting back on the road-we are in Kota,Rajisthan
There are a lot of new stories to share, we will write as soon as posible - We wish all of you folks a happy new year

We are in India

Leaving China

The trip in China was really short. We just were able to ride few hundred kilometers in East part of the country. We had also many problems about tree planting, due to the weather was too cold and it wasn’t a proper time to plant a sapling tree. But finally one of our Chinese friends, Jennifer who runs a nice Muslim café in Beijing (Niu Jie) arranged a tree planting ceremony in her café which was located in front of one of the oldest mosques in Beijing. It was December 8th 2008 and many of the Chinese friends joined us for the ceremony of naming our 69th peace tree. “I will take a good care of this nice Zam Zam peace tree” Said Jennifer who also helped us a lot to book our flight tickets
Finally on a cold and snowy day (December 11th) we left China. We reached the airport about 12 hours before the departure time. It so stressful when you have 1 way flight ticket, over size and over weight luggage and you have to answer to so many questions. Where are you going? Why are you going? You can’t fly! Why one way ticket? And
 Jennifer had helped us to get permission for 40 Kg each person, but again we had 5 more kg. The negotiation and talking to them about our trip didn’t work and we had to pay 100$ just for 5 Kg extra baggage which was really high price for us. There was no other option and we had to do whatever they told us. We got to India (New Delhi international airport)   on 1:00 Am. The first thing that was so pleasant and noticeable was changing the weather. Warm like the spring time, so we didn’t have to be worried about the cold days any more. Jafar started to unpack the bikes, set them up and load the luggage. We stayed in the airport until sunrise and after that got on the bikes to reach down town New Delhi. Such a strange feeling. We are in India. Every thing has changed in few hours .We usually don’t have this experience due to passing the countries and borders by bike helps us to get use to the changing step by step. Now we are riding on the left side of the roads (like Japan); crowded roads are full of different animals like Cow, Monkey, Dog
It took us about 5 hours to get to our friend’s house. Kanu and his nice parents welcomed us to their typical Indian home
At the moment we are going to apply for our Pakistan visa and hopefully after getting the answer will start our cycling trip in India. These days for us is like studying in university, due to Kanu’s parents takes so many times every day to give us a lot of information about Indian culture and history. We are also trying to arrange a tree planting in New Delhi

ویزای یک ماه چین به حدی کوتاه بود که به چشم برهم زدنی به اتمام رسید و مجبور به بازگشت به پکن شدیم. تلاش زیادی کردیم که بتوانیم به صورت زمینی ادامه دهیم اما تقریبا تمامی راه ها به بن بست می رسید. مسیر شمال و عبور از کشورهای تاجیکستان، قرقیزستان و ... به علت سرمای شدید در زمستان عاقلانه نبود، عبور از تبت به اجازه نامه مخصوص نیاز داشت و حتما می بایست از طریق آژانسهای مسافرتی اقدام می شد. رفتن به سمت ویتنام، کمبوجیه و ... هم بسیار زمانبر بود و کلا برنامه سفر را تغییر می داد.
نهایتا از طریق پرواز و با کلی دردسر برای تهیه بلیط، در یک روز سرد برفی چین را ترک کرده و خودمان را به شهر دهلی نو در هند رساندیم، البته هوا در اینجا بسیار بهتر و گرمتر از چین است، چیزی شبیه به هوای فروردین ماه ایران.
برای اینکه بتوانیم دوچرخه ها را با کمترین مشکل حمل کنیم، 12 ساعت قبل از پرواز خود را به فرودگاه رسانده بودیم، اما متاسفانه مجبور شدیم به خاطر 5 کیلو اضافه بار در حدود 100 دلار جریمه پرداخت کنیم. تازه با کلی پارتی بازی و آشنا پیداکردن توانسته بودیم اجازه نفری 40 کلیو بار را بگیریم. به هر حال با حالی نچندان خوب سوار شدیم و امیدوار که در هند سفر خوبی داشته باشیم.
به علت سرمای زیاد در چین (در بعضی روزها به 13- هم رسید) نتوانسته بودیم برای کاشت درخت هماهنگی کنیم، اما یک روز قبل از حرکت و ترک پکن، با کمک دوست خوبی که از طریق اینترنت پیدا کرده بودیم موفق به کاشت درخت 69 شدیم.
خانم جنیفر هماهنگی های لازم را انجام و با دعوت جمعی از دوستانش به مراسم کاشت درخت رنگ و بویی جالب داد.
درخت 69 که زمزم نام گرفت، در کافی شاپ زم زم و در منطقه مسلمان نشین پکن (نیو جیه) ، روبروی یکی از قدیمیترین مساجد این شهر و در یک گلدان کاشته شد تا در ماه های آینده و هوای گرمتر در مکانی مناسب کاشته شود. در جمع شخصی حضور داشت که همان روز از طریق مصاحبه ما با رادیو بین المللی چین CRI (China Radio International) از برنامه مطلع شده و با عشق و علاقه ای خاص خود را به محل برنامه رسانده بود. او که هنرمندی عاشق طبیعت، حیوانات و معروفترین نقاش گربه در شهر پکن بود بعد از اجرای موسیقی سنتی چینی ما را به گالری خود دعوت کرده و یکی از کارهای نفیس خود را به ما هدیه کرد. هنر و عشق به طبیعت از او چهره ای شاداب همراه با قلبی مهربان ساخته بود.

در روز پنج شنبه 21 آذر 87 برابر با 11 دسامبر 2008 حدود ساعت 2 نیمه شب وارد دهلی شدیم. چند ساعتی را مشغول سرهم بندی دوچرخه بودیم تا زمانیکه هوا روشن شده و شروع به حرکت کنیم.
چند ساعت اول دوچرخه سواری کاملا گیج بودیم، هوای مه آلود با چاشنی آلودگی، صدای بوق سرسام آور موتور، اتوبوس و ماشین ها، حرکت در سمت چپ جاده، همراهی انواع حیواناتی مثل سگ، سنجاب، گاو و میمون و ...
تقریبا 2 روز بود که نخوابیده بودیم و از شانس بد در گوشه گوشه شهر خیابانها را به علت تظاهرات بسته بودند.
بالاخره نزدیکهای غروب به منزل دوست هندیمان کانو رسیدیم. پدر و مادر کانو با آغوشی باز و در نهایت مهمان نوازی چند روزیست که میزبان ما هستند. در این مدت کوتاه کلی درباره فرهنگ هندی، غذاهای سالم، آداب و رسوم، مذهب و ... آموخته ایم.  
در حال حاضر نیز مشغول برنامه ریزی برای ادامه سفر هستیم. با توجه به مسائل امنیتی و پیشنهاد دوستان تصمیم گرفتیم از پاکستان عبور نکنیم. پس به سفارت امارات مراجعه کردیم اما با توجه به مبلغ ویزا و پول بلیط منصرف شدیم.
برای هر نفر هندی مبلغ ویزا 1500 روپیه (حدود 30 دلار) می باشد اما از ما مبلغ 7500 حدود 150 دلار) روپیه درخواست کردند!!!
راه دیگری وجود ندارد، پس به سفارت پاکستان مراجعه کردیم و بعد از 3 روز رفت و آمد موفق شدیم تازه مدارکمان را ارائه کنیم. داستان طولانی و مفصلی دارد که بماند برای فرصتی دیگر.
فردا دوباره باید به سفارت پاکستان مراجه کنیم. این بار برای مصاحبه. در صورت مثبت بودن جواب، ویزای یک ماهه را دریافت خواهیم کرد و در صورت منفی بودن نمی دانیم چه بکنیم !!!تا فردا خدا بزرگه

دیوار چین - The Great Wall

 

Visiting the Great Wall of China was always a sweet dream for us since we were kids. In this trip many of our dreams became true. Visiting Niagara Falls, Eiffel Tower, Grand Canyon, Mount Fuji, Redwood trees, wearing Kimono,… and finally the Great Wall. In this trip we also made a lot of nice and kind friends and learned a lot of things about their cultures and lifestyles

Yes. Here we are. On the Great Wall of China and your nice memory, signatures and your peace messages are with us while we are walking on this amazing and incredible place. One of the best moments and a right place to concentrate and think about what we have done so far. Today we are so thankful to have these many friends who have made us this valuable banner with thousands of inspiring words in different colors and languages. Hopefully we will pass them all around the world to share it with all other nations

همیشه از کودکی دیدن دیوار چین برایمان رویایی شیرین بود.
این سفر بسیاری از رویاهایمان را به حقیقت رساند: دیدن آبشار نیاگارا، برج ایفل، گرندکنیون، فوجی یاما، پوشیدن کیمونو، ایستادن کنار بلندترین موجود زنده جهان و ... و نهایتا دیوار چین، یکی دیگر از عجایب ساخت دست بشر.
در این سفر با دوستان بسیار خوب و مهربانی آشنا شدیم و از آنها درسهای زیادی آموختیم، با مردم سایر کشورها زندگی کردیم تا از فرهنگشان بدانیم و آنها را بهتر بشناسیم.
یاد و خاطره تمام دوستانمان همراهمان بود، زمانیکه بر روی سنگ فرش دیوار قدم می زدیم.
امیدواریم که روزی بتوانیم پارچه نوشته صلح را همراه با امضاء و پیام تمامی دوستان و همراهانمان به گوشه گوشه دنیا ببریم. بنری که از یک تکه پارچه سفید و معمولی به با ارزش ترین شئ زندگیمان تبدیل شده و اکنون حامل پیام صلح و دوستی، به صدها رنگ و زبان برای دنیا و طبیعت می باشد.

پکن - We are in Bijing

 

The first night in China went by. In the morning Ben and Jin Di told us they will leave Tang Gu in the afternoon and we can go to their house in Tianjin. They were so nice and hospitable. After leaving them on Monday we were able to use our visa card in China bank and get some cash. Anyway it took us 3 days to ride our bikes to get to Beijing. The big city of Beijing welcomed us in a cold sunny day. The atmosphere of Olympic Games was totally understandable due to in every parts of the city was full of billboards and advertisements for the Games. Beijing 2008
Everywhere is full of bicycle and bikers pass each other, the traffic lights and pedestrians with no rule. All of the roads has a very big shoulder for the bikers, but many times the car drivers hunk and come to the bike road with high speed. Unfortunately the weather is much polluted, especially at nights and some times   breathing is really impossible. One of our Chinese friend said at the Olympic time it was a limitation for people to use their cars and they were not allowed to drive their cars in some days of the week, but after the games every thing is the same as before. We really feel so sad to see the trees by the streets which all of their leaves are full of dust.  It’s unbelievable to see in many parts of the cities it’s just few meters the distance between poor and wealthy people. Old narrow streets and high fancy buildings are very close to each other
A lot of people carry their small shops behind their bikes. And some people in many junctions fix the bikes problems
What about Chinese food? Eventually after almost 2 years we found the breads like Iranian bread. We were so happy and exited. Foods are really delicious and cheap. We love Chinese food. Imagine if the price of a dish in America is 5 boxes, in Japan is 8 boxes, in Korea 4, but in China you can buy a dish for 1 dollar which you can also share it with another person
At the moment we are in Beijing and one of our friends at CS is hosting us. That’s a good opportunity to visit some attractions (the Forbidden City, China Great wall, Tian Anmen - Tian'anmen Square is one of the largest squares in the world…) and also find the best way to reach India. We are also trying to arrange a tree planting

بعد از درج گزارش قبلی، خیلی از دوستان نگران و ناراحت شدند که نکند سفر ما نیمه رها شده و قصد بازگشت داریم!
اما اصلا اینطور نیست و ما به دنبال راهی مناسب برای ورود به کشور هند می گردیم تا سفر را ادامه داده و سرانجام پس از 2 سال به ایران نزدیک شویم.
پس از 3 روز دوچرخه سواری از ترمینال کشتی در هوایی سرد، خشک و آلوده به پایتخت چین، پکن (بیجینگ) رسیدیم. اصلا باورمان نمی شد که تا چند ماه پیش در این شهر مسابقات المپیک برگزار شده و همین کشور بالاترین مدال ها را کسب کرده.
فقر بسیار زیاد در تمام محله های پایتخک موج می زند. اگر کمی با دقت به عکسها نگاه کنید شما هم حتما آنرا لمس خواهید کرد.
قبلا ها شنیده بودم که مغول ها بر روی اسب به دنیا می آیند، زندگی می کنند و میمیرند، شاید بتوان این سخن را برای چینی ها چنین تغییر داد که آنها بر روی دوچرخه به دنیا می آیند و ....
در تمام جاده ها، خیابانها و حتی اتوبانها مسیر مخصوص دوچرخه وجود دارد. در بعضی مکانها مسیر دوچرخه سواری حتی از مسیر ماشینها هم عریض تراست.
مردم، پیر و جوان بر روی دوچرخه هایی قدیمی، زنگ زده سوار و به هر سویی می روند. بدون توجه به قوانین رانندگی!!!!
سر هر محله و چهار راهی تعمیرگاه سیار دوچرخه سازی برپاست تا با استفاده از پیچهای زنگ زده و شاید کمی روغن کاری چرخ مشتری دوباره برای مدتی بچرخد.
خیلی ها هم محل کارشان را با دوچرخه به پشت می کشند. انواع دستفروش ها، میوه فروشی و غذافروشیها و ....
غذاهای چینی، بسیار لذیذ و فوق العاده ارزان هستند و گاهی قیمت ها اصلا باورکردنی نیست. مثلا در آمریکا یک ساندویچ و یا یک غذای ساده برای یک نفر 5 دلار، در ژاپن 8 دلار و در کره شاید 4 دلار . اما در چین با یک دلار می توانیم 2 نفری یک غذای کامل بخوریم!!!
و در اینجا بعد از مدتها نانوایی به سبک نانوایی های ایرانی پیدا کردیم.
رانندگی در این شهر و کشور هم دیدنی است. دستی بر فرمان و دستی بر بوق!!!
ماشنیها بر سر هر چهار راهی که می رسند با زدن بوق ممتد سعی می کنند تا مردم و دوچرخه سوارها را مجبور کنند تا راهی باز کنند و آنها هم عبور کنند و جالب اینکه این بوق زدنها بر خلاف ایران اصلا با ناراحتی و عصبانیت همراه نیست.
فعلا چند روزی را در پکن مشغول دیدن جاذبه های توریستی هستیم (شهر ممنوعه و میدان تیان آنمن بزرگترین میدان جهان، دیوار چین و ... ) تا ببینیم سفر ما را به کجا هدایت می کند!

بازگشت به ایران –Heading back to Iran

 

Finally after 4 days waiting for the answer of Indian visa, on November 12th we went to Indian embassy in Seoul. Yes we were able to get tourist visa for 3 months, but again this visa has its own story which is really strange
Usually every visa has a limited time to enter to the country and the date of visa starts from right after passing the border, but our Indian visa which is also Non-Extendable has already started. It means that if we spend 1 month in China, we will have just 2 months time to travel in India. It’s getting so complicated, but we are so exited to get back to Iran in the next few months

در روز 12 نوامبر 2008 (22 آبان 87)، بعد از 4 روز، برای گرفتن جواب ویزای هند به سفارت این کشور در سئول مراجعه کردیم. جواب مثبت بود و به ما 3 ماه ویزای توریستی داده اند، اما چه ویزایی !!!!
معمولا ویزا به نحوی صادر می شود که یک محدوده چند ماه برای ورود دارد و به محض عبور از مرز، روزشمار ویزا آغاز می شود. اما در مورد ویزای هند، روزشمار از زمان صدور ویزا آغاز می شود. یعنی اگر ما یک ماه را در چین سفر کنیم، نهایتا 2 ماه می توانیم در هند بمانیم. بر روی صفحه ویزا هم تایپ شده که : "ویزای توریستی غیر قابل تمدید می باشد"، پس در صورت نیاز می بایست یکبار از هند خارج شده و دوباره وارد شویم!!!!
حسابی برنامه هایمان بهم خوره و اصلا انتظار چنین وضعی را نداشتیم، اما ......
اگر به همین روش پیش برود تا حدود 4 ماه دیگر به ایران می رسیم.

The first night in China
It was time to leave South Korea and from now we should do our best to save our visa time. In Seoul we met a Ukrainian friend who had the same problem to get the ferry ticket from China to Korea, but Sergiy had gone straightly to the ferry port and bought his ticket “Don’t worry, very thing is OK, you wouldn’t have any problem” Said Sergiy. In this case we decided not to go to travel agencies and go straightly to Incheon ferry port 3 hours before the ferry leaves to China. It sound’s like at the Olympic time, china issued some rules for all the foreigners to enter to the country and after that period of time it is Ok for the foreigners to come by ferry or train, but unfortunately the travel agencies are not up to date   and they gave us wrong information.  That’s why they told us that we can not buy the ferry ticket because we are Iranians. Any way we rode our bikes from Seoul to Incheon International ferry terminal and 4 hours before the ferry leaves to China we bought our tickets
It was Friday night (November 14th 2008). After 25 hours traveling by ferry and passing the Yellow Sea, we got to China, while we had just 18 dollars in our packets to start our first night in this huge country. Unfortunately it was 8:00 at night at the weekend time and we had to wait until Monday to go to China Bank to use our visa card. We were really worried about where to sleep at night with no money. We were pretty sure that in this big city we can’t find any place to camp
Suddenly on the last few minutes of getting to China a lady who her bed was next to our beds and was asleep all the time woke up. She was so friendly and we were interesting for her as 2 foreigners. She started talking to us in Chinese and asked to give her a pen and a piece of paper. She was writing some words in Chinese and we had no idea what the words mean. Finally we figured out that she is inviting us to her houses in Tang Gu and the other one in Tianjin and the Chinese words were her addresses and her son’s telephone number who could speak English a little bit
It was unbelievable, thanks’ God. We were so lucky to make a new friend in this hard situation. After passing the border (we were the last 2 passengers who passed the border) now we were in the cold city of Tang Gu looking for the address. Nasim was sick and she didn’t have enough energy to get on her bike, but we had to go. It was night, but the city was so crowded and full of bikers. A guy with his old and noisy bicycle helped us to find the address. Here in China every thing is completely different from the other places we traveled before.  Thanks’ God we have a safe and warm place to stay

ورود به کشور چین 
بالاخره سئول را به سمت چین ترک کردیم، در همان روزها با دوستی به نام سرگئی اهل اکراین آشنا شدیم که او هم برای مسافرت از چین به کره جنوبی با کشتی دچار مشکلی مشابه ما شده بود، اما او مستقیما به ترمینال کشتی مراجعه کرده و توانسته بود بلیط بخرد. ما هم تصمیم گرفتیم دیگر سراغ آژانسهای مسافرتی نرویم و یکراست به سمت ترمینال کشتی در شهر اینچئون حرکت کردیم. در آنجا به راحتی توانستیم بلیط بخریم. گویا در مدت برگزاری مسابقات المپیک در پکن، قوانین زیادی در مورد نحوه ورود و خروج مسافران خارجی وضع شده بود که بعد از اتمام مسابقات این قوانین برداشته شده، اما بسیاری از آژانسها از آنها بی اطلاع هستند.

به هر حال در روز جمعه 14 نوامبر 2008 (24 آبان 87) وارد کشتی شدیم تا بعد از 25 ساعت سفر دریایی و عبور از دریای زرد، به کشور چین و شهر تیانجین برسیم.
زمانیکه روبروی ترمینال شهر تیانجین ایستاده بودیم، اصلا باورمان نمی شد که به این راحتی وارد چین شده باشیم، آنهم فقط با 18 دلار پول نقد که در جیبمان بود!!!!
متاسفانه آخر هفته بود و باید 2 روز صبر می کردیم که بتوانیم به بانک مراجعه کرده و پول نقد تهیه کنیم. کمی نگران و آشفته شده بودیم تا اینکه چند دقیقه قبل از ورود به بندر، خانمی چینی در کشتی سعی کرد به هر زبانی که شده به ما بفهماند که در همان نزدیکی خانه ای دارد و ما می توانیم شب را در آنجا استراحت کنیم. برایمان آدرس را بر روی تکه کاغذی نوشت، آدرسی هم در شهر بعدی که حدودا 50 کیلومتر فاصله داشت نوشت و از ما دعوت می کرد که شب دوم را هم در آنجا بمانیم. اصلا باور کردنی نبود.
خیلی شانس آوردیم، هوای سرد و خشک، نسیم سرماخورده و بی حال و در این شهر بزرگ و شلوغ قطعا جایی برای چادر زدن هم پیدا نمی کردیم.
زمانیکه از کشتی پیاده شدیم، ساعت حدود 9 شب بود، تقریبا تمام مسافرها رفته بودند و کارهای گمرکی ما کمی بیشتر طول کشید و بعد از همه مسافران از بازرسی مرز گذشتیم.
به جز چند نفر راننده تاکسی، کسی آنطرفها نبود، سوز بسیار سرد و غمناکی هم می وزید. کمی به خودمان امید دادیم و تصمیم گرفتیم به دنبال آدرس برویم!!!
فقر و آلودگی اولین چیزی بود که به چشم می خورد.
نهایتها با کمک یک دوچرخه سوار چینی آدرس را پیدا کردیم و شب اول با خاطره ای خوش به اتمام رسید.

سفر در کره جنوبی - Our trip in South Korea

 

It has been almost 1 month that we are in South Korea. After leaving Japan via a ferry from Shimonoseki to Busan, we took another ferry to get Geoje Island where our Iranian friend Mehdi was expecting to meet and host us
About 3 years a go when we where training in Iran to start our peace journey, we travelled by bike from Yazd to Isfahan. We made a lot of nice friends. Mehdi and Morvarid where 2 of these friends who we didn’t even talk to each other while us were just taking pictures. We were 4 together in small historic village of Kharanagh. The pictures we took were the beginning of a new friendship. On that trip we also planted the first tree in the yard of Hotel Silk Road in Yazd then we left to Isfahan. After a while we kept in touch by email and when we where in America Morvarid who had moved to the USA helped and supported us a lot at East and also West part of the country. She told us that Mehdi  has also moved to South Korea and he is working at DSME Company as an engineer. What a small world. Now 4 of us in different cities of the world

Right after getting to Geoje Island, South Korea Mehdi and his friends at Daewoo Shipbuilding and Marine Engineering Company (DSME) planned a 2 days trip to HWA-SUN village where was Gabriele’s home town. We enjoyed a lot to be with our new Korean friends and learned a lot of things about their culture. We visited Song-Kwang temple and after climbing to the pick of a mountain, before we leave the village, we planted our first peace tree in Korea. We named the Persimmon tree, Family. In honor our new Korean family members who did their best to make pleasant time for us. In a short notice after 1 day on October 27th we were also able to plant 7 Photinia Glabra trees at the campus of DSME. We named the trees Trust and Passion Community. What a nice beginning for our journey in Korea. To read more about the tree planting Ceremony please click on the bellow links
 English link:http://www.dsme.co.kr/2004gazette/pdf/447-2.pdf
Korean link:http://news.naver.com/main/read.nhn?mode=LSD&mid=sec&sid1=101&oid=001&aid=0002335677

It was really hard for us to leave the beautiful Island and our new supportive friends, but we had to go. In the short period of time the weather had changed so fast. It was getting cold and it reminded us of last year when we had cold time in North America. “Let’s go Nasim. We should move as fast as possible before the winter comes”. Any way we took a ferry to Busan and after 8 days biking in really beautiful roads we got to Seoul on November 4th 2008

It was not a long trip in Korea (less than 600 kilometers), but it took us 8 days due to in average we rode between 50 and 70 kilometers a day. The wind was against us almost every day, fuggy and rainy days and because we were riding in very small local roads they were so hilly - Between 10 and 13 percent uphills - One of our new friends in Korea, Jan helped us to get the GPS map of the road and it helped us very well to find our direction in these tiny roads, but unfortunately after 4 days the GPS stopped working with no reason. We were getting crazy. “What’s going on? Come on GPS. You were not supposed to stop working while we were enjoying having the whole map of our route”. We didn’t have any other choice and we had to go trough busier main roads
As usual we tried to stay with local people on the way. Any time we asked them to let us camping on their properties they allowed us and sometimes they invited us to their houses, especially for typical Korean breakfast. Kimchi (Spicy Korean pickled cabbage) and rice. Our main food during these days was Kimchi, Rice and Tuna

Right after getting to Seoul which was the last stop in Korea we got so nerves and busy, due to we had to apply for the Chinese visa. The first day in Seoul we went to Chinese embassy. We had never seen the embassy like this before. They don't even let you to get in. to apply for visa you have to straightly go to travel agencies which needs a lot of money. We forced the officer at the entrance door to let us get in. negotiation works in the most Asian countries. No is not a real No!!!  Finally he allowed us to get in. After getting to the embassy we attempted to talk to the officers, but they didn’t even give us the application forms. Some one said: “go to travel agency. The other one said “if you don’t have Korean ID card you can’t get Chinese visa”. What is going on? We were getting mad in the crowded Chinese embassy. We were so disappointed, but we needed to make it. After talking to the other officers, showing our documents and talking about our trip she helped us to talk to the consul. She said “give them the application forms”. We got so happy and they accepted our documents, but again something happened which we didn’t expect. “We will issue your visa just for 1 month, that’s it”. It was so shocking, just 1 month? What we can do in such a huge country in 1 month? Again we started to negotiate but unfortunately there were no way to change their mind. That was a rule and we should respect it. Now we have to pay about 60 dollars each person just for 1 month visa. This is what it is
It was like a nightmare for us “what we can do in 1 month, where should we go? Toward South? West? And where is the next country? These were our questions and we couldn’t find any answer for them. We were just looking at the map of the world to figure out how we can ride in China. Finally we decided to change our plan and go toward South then after passing Vietnam, Cambodia and Thailand go to Indi
The first step was getting ferry ticket to China. “Step by step guys, calm down”. We went to the travel agency to book the ferry to Tianjin in China which runs 2 days a week, but after few minutes something happened unpredictable
The lady said. “Sorry sir you can’t go to China by ferry because you are Iranian. The only option for you would be flying to Beijing and after that again fly to the next country”. That was so funny. We were getting mad about all of these strange rules. “Let’s go out. I really can’t concentrate. If this is true we cant even go to Vietnam” after looking at some websites we found out that China has some rules about passing the borders and foreigners are not allowed to pass them by their vehicles. It was so confusing. The only option would be India or Malaysia
After few minutes thinking about that we thought, it’s not so bad. Let’s try for Indian visa. Oh my God, the new challenges are really intolerable. That was not a good beginning in Seoul, but at least we were so lucky to be hosted by our new American friends Vivian and Dwaine the members of HC. “You guys can stay with us as long as you want to” Said Dwaine
 
At the moment we are in Seoul waiting for the answer of Indian visa, hopefully we will make it. It’s is a good opportunity for us to go to Kyung Hee university and talk to the English students of Vivian and Dwaine about our mission
Who knows where the next country is? Let’s see what will happened

حدودا 4 هفته ای است که وارد کشور کره جنوبی شده ایم، ژاپن و شهر شیمونوسکی را با کشتی ترک کردیم و وارد پوسان، دومین شهر بزرگ کره شدیم و از آنجا با یک کشتی دیگر خود را به جزیره Geoje در جنوب پوسان رساندیم.
در این جزیره یک دوست خوب ایرانی به نام مهدی منتظرمان بود.
حدودا 3 سال پیش زمانیکه برای تمرین دوچرخه سواری، سفری را به یزد داشتیم با مهدی و مروارید آشنا شدیم. در خرابه های خرانق در حال عکاسی از دیوارهای گلی بودیم و بدون آنکه با هم حرفی بزنیم به کمک یک سه پایه کوچک چهار نفری عکس یادگاری می گرفتیم و این عکس آغازی بود برای آشنایی.
یادش به خیر، در همان برنامه بود که برای اولین بار محسن را می دیدیم و با هم از اردکان تا چک چک را رکاب زدیم. غروب آن روز به یاد ماندنی هم برای همیشه با محسن وداع گفتیم، بدون آنکه بدانیم. فقط خدا می دانست که این اولین و آخرین دیدار ما خواهد بود.
در همان سفر هم اولین درختمان را از مجموعه درختان صلح در حیاط هتل جاده ابریشم کاشتیم و به سمت اصفهان راهی شدیم.
بعدها از طریق اینترنت و ایمیل با مهدی و مروارید بیشتر آشنا شدیم. مروارید را در آمریکا چندین بار ملاقات کردیم ، حمایتها و کمکهای او در شرق و غرب کشور آمریکا گره گشای بسیاری از مشکلاتمان بود.
در همان روزها فهمیدیم که مهدی برای کار به کره جنوبی منتقل شده. چه دنیای عجیبی، حالا ما 4 نفر هر کدام به نوعی در این دنیای کوچک سرگردان شده ایم. از همان روزها مهدی پیام می داد که در صورت سفر به کره جنوبی او میزبان ما خواهد بود. در تمام روزهای بارانی و سخت که در ژاپن دوچرخه سواری می کردیم فکر دیدار دوباره و کمی استراحت کنار یک دوست قدیمی شوق و نیرویی خاص به ما داده بود.
با ورود به کشور کره مستقیما توسط یک کشتی از شهر پوسان به جزیره کوجه راهی شدیم، جایی که مهدی و دوستانش در انتظارمان بودند.
آنها سفری دو روزه به یک روستای زیبا به نام HWA-SUN زادگاه گابریل، همکار مهدی را تدارک داده بودند. لحظاتی شیرین و بیاد ماندنی را با این عزیزان که خود را یک خانواده می نامند داشتیم. بازدید از یک معبد بسیار زیبا و قدیمی، صعود به یکی از ارتفاعات منطقه و اقامت شبانه در یک روستای دورافتاده و آرام. در انتها قبل از وداع با خانواده گابریل اولین درخت صلح را در کشور کره و در حیاط منزل آنها با نام خانواده به یادگار گذاشتیم.

با هماهنگی های انجام شده توسط این عزیزان موفق به کاشت 7 درخت دیگر در مجموعه DSME (یکی از شرکتهای اصلی و بزرگ سازنده کشتی های تجاری دنیا) در تاریخ7 آبان 1378 (27 اکتبر 2008) شدیم.اعتماد و اشتیاق نامهای زیبایی بود که برای این مجموعه درختها انتخاب شد.

English link:http://www.dsme.co.kr/2004gazette/pdf/447-2.pdf
Korean link:http://news.naver.com/main/read.nhn?mode=LSD&mid=sec&sid1=101&oid=001&aid=0002335677

اصلا دوست نداشتیم که جزیره را ترک کنیم و دوباره راهی شویم، اما چاره ای نیست با توجه به اینکه هوا در مدت کمتر از چند روز سرد شد و این آغازی بود برای برگ ریزان.
بالاخره به راه افتادیم، با یک کشتی خود را به پوسان رساندیم و بعد از 8 روز دوچرخه سواری در جاده های بسیار زیبای پاییزی در روز سه شنبه 14 آبان 87 ( 4 نوامبر 2008) به پایتخت و شهر بزرگ سئول رسیدیم.
مسافت زیادی نبود (کمتر از 600 کیلومتر) اما 8 روز طول کشید، باد روبرو و همیشگی، سرمای هوا، یک روز بارانی، زیبایی و خلوتی جاده، شیبهای بسیار تند (بیش از 10 درجه) باعث شده بود سرعتمان بسیار کم شود و در یکی از روزها فقط 50 کیلومتر رکاب زده بودیم.
در کوجه که بودیم از طریق اینترنت و یک سایت دوچرخه سواری در کره موفق به پیدا کردن نقشه ها و مسیرهای دوچرخه سواری در این کشور شدیم و دراین میان نقشه حرکت همراه با فایلهای GPS بسیار کارآمد بود.
بدون آنکه مسیری را اشتباه برویم از خلوت ترین جاده ها رد می شدیم. ساعتها می گذشت بدون آنکه ماشینی از کنارمان عبور کند. از بس در جاده های شلوغ و پرترافیک دوچرخه سواری کرده ایم، رکاب زدن در مکانهای خلوت برایمان سخت شده. رنگ زرد درختان و ریزش برگها بر روی جاده و خلوتی آن باعث شده بود حسابی احساس دلتنگی کنیم. اما در روز چهارم، GPS بدون هیچ دلیلی از کار افتاد و بدون آن نمی توانستیم در چنین جاده هایی رکاب بزنیم و قطعا گم می شدیم. به هر ترتیب خود را به یکی از جاده های اصلی رساندیم و 4 روز بعدی را از روی نقشه ادامه دادیم. باور کردنی نبود اما حال و احوالمان بسیار بهتر شد و صد البته دیگر خبری از شیبهای تند هم نبود!!!!
در طول این مدت برای خواب به مزارع می رفتیم و مردم به ما اجازه می داند در باغ و یا حیاط منزلشان چادر بزنیم. صبح هم ما را برای صبحانه دعوت می کردند.
تصور کنید صبحانه ماهی آب پز، چیزی شبیه به آبگوشت ماهی همراه با برنج شفته و در کنار آن انواع کیمچی (ترشی کره ای) که بسیار هم تند است!!!!
البته ما بیشتر برنج با ترشی می خوردیم، حتی تحمل بوی تند ماهی در صبح برایمان سخت بود.
ما بر این عقیده هستیم که غذا یکی از اصلی ترین قسمتهای فرهنگ یک جامعه است و در این سفر سعی کرده ایم که اکثر غذا ها را حتی برای یک بار هم که شده امتحان کنیم.
از قورباغه گرفته تا انواع صدف، هشت پا و انواع و اقسام موجودات دریایی، اما تحمل بعضی از غذاها در کره ای برایمان بسیار سخت و ناراحت کننده بود. در زمانی مناسب حتما یکی از این غذاها را همراه با عکس شرح می دهیم.

به محض ورود به شهر سئول برای دریافت ویزای کشور بعدی اقدام کردیم، چین اولین آنها بود. با مراجعه به سفارت متوجه شدیم که می بایست از طریق آژانسهای مسافرتی اقدام کنیم، اما می دانستیم که این کار زمان و هزینه بالایی دارد. پس مستقیما وارد شدیم ، حتی فرم درخواست را هم در اختیار ما قرار نمی داند، بعد از کلی صحبت فرم گرفتیم. اما بعد از چند دقیقا به ما گفتند که متاسفیم ، ویزا صادر نمی شود چون ما کارت شناسایی کره ای نداریم!!!!
داستان طولانی دارد اما جالب اینکه روز بعد پاسپورت و ویزای توریستی چین در دستمان بود. کمله و معنی "نه" در آسیا، اروپا و آمریکا بسیار متفاوت است. در اروپا و آمریکا و قتی می گویند نه یعنی نه . اما در آسیا با کمی چانه زدن، التماس و خواهش "نه" به "بله" تبدیل می شود.
آنقدر خوشحال بودیم که ویزا گرفته ایم که به زمان آن توجه نکردیم. ویزای 1 ماه برایمان صادر شده بود. البته گویا ویزای توریستی چین کلا 1 ماه است. اما ما حدودا 4-5 ماه زمان لازم داریم تا بتوانیم از این کشور پهناور عبور کنیم.
به یک رستوران رفتیم و نقشه جهان را جلویمان پهن کردیم و ساعتها روی ادامه مسیر فکر کردیم. با توجه به فصل و هوای سرد تصمیم رفتن به جنوب و کشورهای ویتنام، کامبوج، تایلند را گرفتیم تا نهایتا به هند برسیم.
راهی یک آژانس مسافرتی شدیم تا بلیط کشتی به چین را بخریم، اما بعد از چند دقیقه یک مشکل جدید!!!
مسئول فروش می گفت چون ایرانی هستیم، نمی توانیم با کشتی وارد چین شویم و تنها راه پرواز به پکن است!!!!
خیلی خنده دار بود و اصلا انتظار چنین چیزی را نداشتیم، اما نهایتها نتوانستیم بلیط بخریم و دست از پا درازتر برگشتیم.
اگر این قانون درست باشد، پس رفتن به ویتنام هم مشکل ساز خواهد بود. با چرخی در اینترنت و خواندن چندین سفر نامه متوجه شدیم که چین در بعضی از مرزها با عبور افراد غیر چینی بسیار مشکل دارد و به آنها اجازه عبور نمی دهد.
تقریبا تمام برنامه هایمان بهم خورد، تنها 2 انتخاب دیگر داریم، هند یا مالزی.
کمی که فکر می کنیم شاید هم بد نشده که فقط یک ماه ویزا داریم، در این صورت با ورود به هند و نهایتها پاکستان سفرمان کوتاهتر شده و زودتر به ایران می رسیم. همین ذوق و شوق رسیدن به خانواده و دوستان در زمانی کوتاهتر باعث شد که ناراحتی ویزا را فراموش کنیم و برای کشور بعدی یعنی هند اقدام کنیم.
در حال حاظر منتظر جواب سفارت هند هستیم تا مجددا به یک آژانس مسافرتی مراجعه کنیم تا در صورت عدم صدور بلیط کشتی، خود را با یک پرواز به پکن برسانیم و در مدت یک ماه هر چه می توانیم رکاب بزنیم و بعد راهی مقصد بعدی شویم.

We are in Seoul

حرکت به سمت سئول - Heading to Seoul

 

Finally after almost 2 weeks stop in Geoje Island and planting 8 peace trees, we left to Seoul (will write about it soon). In 2 weeks the weather changed quite fast. At the moment we are in Bong yang which is about 200 kilometers far from Busan. We are enjoying riding our bikes by the rice lands. Change of the color of leaves is gorgeous and stunning, but it’s so sad to see them which are leaving the trees

پس از اقامتی 2 هفته ای در جزیره Geoge و کاشت 8 درخت (مطالب و تصاویر این مدت آماده شده و در اولین فرصت در سایت درج خواهد شد) جزیره را به سمت شمال و شهر سئول ترک کردیم. ابتدا با یک کشتی خود را به شهر پوسان رسانده و از آنجا مسیر را با دوچرخه ادامه دادیم. در حال حاضر به شهر Bongyang رسیده ایم و به علت هوای سرد پاییزی و باراندگی، شب را در یک Motel می گذرانیم.
کمتر از 300 کیلومتر دیگر به سئول خواهیم رسید، مسیری بسیار جذاب، رنگارنگ، خلوت و در کنار مزارع، باغ ها و روستاهای زیبا.

Pleasant Time	Emi-Miki-Mikooni	Miki-Mikooni	Koji and Emi's house

خانواده خوشبخت - The blest family

The story of meeting Koji and Emi Kubo

By the time we were in Tokyo searching to find the best way for cycling in Japan, we found two incredible Japanese people via a cycling website. Koji and Emi, are a couple who did cycling around the world for 3 years and half.  We attempted to meet them and after sending an email, they invited us to their home in Sakaie city (50 kilometers south of Osaka city). Koji and Emi had passed more than 70 countries by bicycle and Iran was one of the countries they visited on their way (about 9 years ago). On a rainy day eventually after searching a lot and getting lost on the road we found their house. Koji and Emi who now have 2 sweet sons (Miki 4 years old and Mikooni 1 year old) warmly welcomed us. Koji was working so hard and Emi was taking care of the 2 energetic boys. We spent 2 days in their home.They had wonderful stories to share and we were so lucky to meet with these wonderful family. The best time for us to get relax and also take time with the 2 lovely boys. Koji suggested us to change our route and instead of cycling on route 2 which was so busy, take another route and ride from Takamtsu to Matsuyama. It was very good idea, we changed our plan, but unfortunately it was not what we expected. 150 kilometers route 11 was very busy, narrow and full of trucks. Any way finally after 2 days riding on this way we go to Hiroshima

کوجی و امی
در روزهایی که در شهر توکیو اقامت داشتیم، از طریق یک سایت دوچرخه سواری ژاپنی با زوج دوچرخه سواری آشنا شدیم به نام های کوجی و امی که حدودا 9 سال پیش به مدت 3 سال و نیم سفری به دور دنیا با دوچرخه انجام داده و جالب اینکه از ایران نیز عبور کرده یودند. خیلی دوست داشتیم با آنها آشنا شویم و از تجربیات آنها در سفرشان به دور دنیا استفاده کنیم و برای ادامه سفر در ژاپن نیز ما را راهنمایی کنند.
منزل آنها در مسیر حرکتمان نبود و تقریبا 50 کیلومتر جنوب اوساکا قرار داشت، اما ارزش داشت که ملاقاتشان کنیم.
بعد از خروج از اوساکا در یک روز بارانی به طرف شهر ساکایی حرکت کردیم و در انتهای روز رسیدیم. پیدا کردن آدرس آنها بسیار مشکل بود اما به ما از قبل گفته بودند که در صورت بروز مشکل کافی است که نام آنها را بیاوریم و همه کمکمان می کنند. چون معمولا تعداد زیادی توریست جهانگرد و دوچرخه سوار به خانه آنها می آیند و همه محل آنها را می شناسند.
زنگ یکی از خانه ها را زدیم و اسم کوجی و امی را آوردیم، صاحب خانه با کلی لطف و مهربانی ما را راهنمایی کرد تا به مقصد برسیم.
کوجی، امی و دو پسر کوچکشان (میکونی و میکی) با لبخندی سرشار از ذوق منتظرمان بودند. بله اکنون این زوج خوشبخت دو پسر 1 و 4 ساله داشتند.
آنها با هزینه شخصی سفر را انجام داده بودند و حالا مجبور هستند که حسابی کار کنند تا بتوانند زندگی را اداره کنند. به طوری که ما در 2 روزی که آنجا اقامت داشتیم فقط 1-2 ساعت موفق شدیم که با کوجی صحبت کنیم و متاسفانه حتی نتوانستیم عکسی از او بگیریم.
بیشتر با امی هم صحبت بودیم تا از خاطارات سفرشان بشنویم، سفری 3 سال و نیمه به بیش از 70 کشور همراه با انبوهی از عکسهای زیبا و جالب. داستانها کم کم به ایران رسید، ورود به بندرعباس در تابستان و رکاب زدن به سمت شمال غربی ایران و ادامه حرکت در ترکیه.
خاطراتی شنیدنی از نحوه برخورد با پلیس، میهمان نوازی مردم مخصوصا راننده های کامیبون و تریلی، صنایع دستی (یک گلیم بزرگ و رومیزهای قلمکار اصفهان به محض ورود به خانه به چشم می خورد) و ...
اما، امی خاطرات ناراحت کننده ای هم داشت، زمانیکه از مزاحمت و اذیت برخی از مردم ایران صحبت می کرد، از شرم صورتمان سرخ شده بود و جوابی نداشتیم.
واقعا جای بسی تاسف است. این چندمین باری است که از توریستها و ماجراجویانی که به ایران سفر کرده اند این موضوعات را می شنویم.
ما در ژاپن خاطرات و روزهای سختی را به علت جاده های شلوغ، آلودگی و... تجربه کرده ایم اما احترام، لطف، محبت و امنیتی که مردم ژاپن به ما هدیه کردند باعث شده که همه چیز را فراموش کنیم و همیشه از ژاپن به نیکی یاد کنیم.
اما امی و امی های دیگری که به ایران سفر کرده اند، جاذبه های تاریخی زیادی را دیده اند، صنایع دستی و سوغات فراوان خرید کرده اند اما مزاحمتها، شیرینی سفرشان را گاها به تلخی تبدیل کرده و قطعا هر کجا بخواهند در مورد ایران و مردم ایران صحبت کنند، این تلخی تجربیات را به سایرین هم منتقل خواهند کرد.

به پیشنهاد کوجی به جای ادامه در جاده بسیار شلوغ و پرترافیک شماره 2 به سمت جزیره ای در جنوب این جاده ادامه دادیم و از شهر تاکاماتسو تا ماتسویاما را رکاب زدیم تا به شهر هیروشیما برسیم. البته این مسیر نه تنها خلوت تر نبود، بلکه به علت کوهستانی بودن، تردد بیش از حد کامیون، جاده بسیار باریک، پر از تونل و خطرناک بود. اما به هر حال بعد از 3 روز به هیروشیما رسیدیم. در این روزها نسیم هزاران با نارحتی می گفت: "هرگز دوباره برای دوچرخه سواری به ژاپن سفر نخواهم کرد" اما این ادعا حقیقت نداشت. هنوز چند روزی از ترک ژاپن نگذشته و نسیم با شوری خاص از خاطرات آن یاد می کند. "آرزو دارم دوباره به ژاپن سفر کنم". این گونه است تاثیر عشق و محبتی که مردم این کشور به ما عرضه داشته اند.

Pleasant Time	Emi-Miki-Mikooni	Miki-Mikooni	Koji and Emi's house

Ferry to Takamatsu	Ferry to Takamatsu	On the road	On the road

On the road	Dinner	Noodle again	Ice cream

Mikooni	Miki	Butsudan	Butsudan

Camping	Cemetery

Planting 13 peace trees in Japan

After 3 days stop in Kyoto on September 30th we left to Osaka. It was so exiting moment to meet a lot of new friends who joined to welcome us to start cycling from Kyoto to Osaka. Miss Ogawa and all the friends at Code Pink Japan, Mr. Shojo Umeda the president of WSFOsaka Organization, friends of Peace road cycling and other wonderful peace activists who participated with this beautiful welcoming ceremony joined us. As we mentioned before Code Pink Japan had arranged some events for us in Osaka and other cities. the first plan was cycling through Peace Road which starts from Kujo street in Kyoto and ends to Kujo street in Osaka, the road is about 50 kilometers
Kujo in Japanese means number 9. Number 9 for all the peace loving Japanese people who are familiar with the article 9 in Japanese constitution is very valuable and mean full

Article 9 of the Japanese constitution renounces war as a means of settling international disputes and prohibits the maintenance of armed forces and other war potential. Article 9 is an international oath declaring No to War. Now what peace organizations in Japan are doing is to work seriously on a global campaign. The Global Article 9 campaign to Abolish War encourags people and governments to adopt similar peace laws in every country, and work towards demilitarization and a culture of peace

Every year on May 10th (the day of constitution which is a national holiday in Japan) peace road cycling organization arranges a bike ride on the peace road (Kujo Kyoto to Kujo Osaka) with this message: “come and bike all together along the peace road on the day of constitution”. There was not 10th of May, but it was an honor for us to ride our bikes on the peace road with our new friends Takahashi Kazuyuki (the leader) and Yamaguchi Shinji the member of PRC Organization. It was the first time for us in Japan to ride on bike path which was very safe and pretty. Yamaguchi and Takahashi where full of positive energy and welcoming people. The riding time passed full of joy and love. Later we became very close friends. After getting to Osaka there was a welcome party and reception for us to present our mission. What was so interesting in this event was planting 8 trees. As you know in Japan there is not much free room and places to arrange tree planting, but Miss. Nobuyo Fujinaga had a wonderful idea. She had brought 8 beautiful Happiness Trees (Shivasae Noki). People who had came for the presentation got these 8 trees and each of them became responsible to take care of the trees. So this is another way of having trees and become a part of this green project. Here is the link to the geocities website about this event: http://www.geocities.jp/wsfosaka/iran.html

We spent 6 night in a Youth hostel (supported by Code Pink and WSFOsaka) and one night we where hosted by Miss. Junko Komori who was a Japanese teacher in Mongolia. Junko who is Hisae's close friend was really kind and hospitable. We had really nice time together. In the morning when wanted to leave Osaka to Hiroshima in a rainy day we planted some Tulip seeds 4 together. “When the spring comes and the flowers bloom, they will remind me of you. I am so happy to be a part of your mission” said Junko when she hugged Nasim warmly

While we were in Osaka and other cities around, we had the busiest schedule of tree planting and presentations in Japan. Hisae patiently supported us and helped us as the interpreter. We want to mention the places and people who we met in city of Osaka, Suita and Sakaie city
On October 1st we planted our 56th tree at Senshu Nursing Technical College in Sakae city. We named this tree Bist o Shesh (in Farsi means 26) in honor of the 26 students who participated with this ceremony. At the end of presentation and tree planting we joined them on their class which was the other new experience for us to see the young new nurses who are getting their lessons. Here is the link to the college website about our visit: http://www.senshu-kango.ac.jp/info24.html

On October 3rd we planted 3 beautiful Quince trees at the campus of day care for elderly people which were a part of Aozora Foundation. It was so touching for us to meet with some of the old ladies who were the victims of Atomic bombing in Hiroshima and Nagasaki on 1945. One of them who hugged Nasim with her eyes full of tears encouraged us to work hard and keep going for Peace. “You gave me a lot of hope for having a peaceful world. please keep working for peace” she said

We had some slide shows for members of New Japan women association, English students of Glocal institute, Suita city office workers and a meeting with Mr. Akio Kinoshita one of the representative of Suita city. We also visited some environmental centers like Hana To midori (Center of flowers and greens) and Aozora foundation who participated with the Quinces tree planting
At Hana to Midori center we were also able to register for planting a Cherry tree which will planted on January 2009 as a part of our green belt of peace around the world
The most touching event for us was joining the presentation of 2 Vietnamese friends Miss. Huynh Ngoc Van (the vice director of War Remnants Museum) and Miss. Huynh Thi Kieuthu who was cycling for peace
All these days passed by really touching, sad and also nice time. All of the hands and eyes were full of hope and love. Every body wrote down their messages and wishes for peace on our banner. Who can control themselves when the tears on eyes showed all of our feeling about what had happened to the human being during the war time and what the human being want to have to be happy
May peace prevail on earth

کاشت 13 درخت صلح در کشور ژاپن

پس از اقامتی 2-3 روزه کیوتو را به سمت اوساکا در تاریخ نهم مهرماه (30 سپتامبر 2008) ترک کردیم. در این روز 2 نفر از اعضای گروه دوچرخه سواری Peace Road Cycling با هماهنگی گروه صلح جوی Code Pink و حمایت آقای شوجی اومدا (Shoji Umeda) رئیس سازمان WSF Osaka و جمعی از دوستان ژاپنی در خیابان Kujo شماره 9 کیوتو به ما ملحق شدند تا مسیر تقریبا 50 کیلومتری تا خیابان نهم اوساکا را رکاب بزنیم.
عدد 9 برای صلح طلبان ژاپنی عددی مقدس به شمار می آید، زیرا در بند 9 قانون اساسی آنها آمده است که ژاپن دیگر نباید در هیچ جنگی شرکت کرده و یا آنرا حمایت کند. احداث هرگونه تجهیزات و تشکیل نیروهای ارتشی در این کشور ممنوع می باشد. در حال حاضر پایه و اساس اصلی گروه جهانی بند 9 انجام فعالیتهای فرهنگی بسیاری در جهت افزودن این بند به سایر قوانین اساسی کشورهای دیگر می باشد. یکی از دلایل اصلی تصویب این قانون هم از بین رفتن و کشته شدن بسیاری از مردم بی دفاع در جنگ جهانی و بمباران هیروشیما و ناکازاکی می باشد.
یاماگوچی و تاکاهاشی عضو گروهی هستند که هر ساله در روز قانون اساسی که تعطیلی رسمی در کشور ژاپن می باشد (دهم ماه می هر سال) مسیر بین خیابانهای 9 در شهر را به مسافت 50 کیلومتر با شعار " بیایید با هم در طول مسیر صلح در روز قانون اساسی رکاب بزنیم" دوچرخه سواری می کنند. آنها با این ایده زیبا مسیر بین کوجو کیوتو تا کوجو اوساکا را جاده صلح نامیده اند.
با کمک و راهنمایی ها و همراهی آنها مناظر بسیار زیبایی را در مسیر دوچرخه سواری و در کنار رودخانه تجربه کردیم. اولین باری بود که در کشور ژاپن در امنیت کامل و در مسیر مخصوص دوچرخه رکاب می زدیم.
در انتهای روز برای جمعی از دوستان ژاپنی اسلاید شویی از ایران و سفر نمایش دادیم و در انتها نیز موفق به کاشت 8 درخت شدیم. البته اینبار کمی متفاوت!!!
ژاپن کشوری کوچک و پر جمعیت می باشد، به این دلیل اکثر فضای خانه ها و مکان ها در سایز های بسیار کوچک ساخته شده اند. این مسئله باعت به وجود آمدن مشکلاتی برای هماهنگی کاشت درخت شده بود ولی خانم نوبویو فوجیناگا (Nobuyo Fujinaga) از فعالان صلح با ابتکاری جالب 8 درخچه کوچک (Shivasae Noki) به معنای درخت خوشبختی را که به شکلی زیبا تزئین شده بودند همراه آورده بود و قرار شد بین مردم پخش کنند تا هر کس در محلی مناسب آنها را بکارد.
بعد از مراسم نیز خوردن یک شام دست جمعی از انواع موجودات عجیب دریایی که اکثرا خام سرو می شوند، حسابی دلچسب بود!!!
لینک ژاپنی: http://www.geocities.jp/wsfosaka/iran.html

مدت 6 روز را در YMCA youth hostel اقامت داشتیم که هزینه آن توسط گروه Code Pink و سازمان WSFOsaka پرداخت شده بود. یک شب هم میهمان خانم جونکو کوموری (Junko Komori) از دوستان صمیمی هیساا بودیم. او که در کشور مغولستان زبان ژاپنی تدریس می کند، زنی بسیار مهربان و مهمان نواز بود. صبح روز خداحافظی و در روز ترک اوساکا به سمت هیروشیما همه با هم زیر قطره های باران چندین پیاز لاله در یک گلدان کاشتیم. جونکو به گرمی نسیم را در آغوش گرفته بود و می گفت با شروع فصل بهار و شکوفا شدن این گلهای لاله من به یاد شما خواهم بود. خوشحالم که خانه من نیز بخشی از سفر سبز شما می باشد.
در این مدت بیشترین و مهمترین کارهای فرهنگی در این کشور به انجام رسید که اگر بخواهیم به طور کامل آنها را بنویسیم بسیار زمانبر است و فقط به شکل فهرست وار یادداشت می کنیم. لازم به ذکر است که در تمامی این برنامه ها که تعداد آنها بسیار زیاد می باشد خانم هیساا اوگاوا (Hisae Ogawa) مدیر کدپینک ژاپن ما را همراهی می کرد. هیساا که خانمی حدودا 70 ساله بود با صبوری و اشتیاق فراوان کار مترجمی را نیز به عهدا گرفته بود.
در هر شکل و مکانی که فرصتی داشتیم، سعی کردیم تصاویری از ایران را برای مردم عادی پخش کنیم، عکس العملهای دوستان ژاپنی و نحوه تعجب کردن آنها از دیدن تصاویر بسیار جالب و جذاب بود. ما سعی داشتیم با نمایش تصاویری از تمام انسانها، کودکان، طبیعت و موجوداتی که در طول راه دیده ایم، تصویری متفاوت و واقعی را در ذهن آنها بوجودآوریم و نشان بدهیم که دیگران چگونه برای صلح و طبیعت تلاش می کنند و از آنها نیز یاد بگیریم که چگونه مردم ژاپن در این موارد فعالیت می کنند.
- در روز چهارشنبه دهم مهرماه مصادف با اول اکتبر درخت 56م (Berry tree) به ژاپنی ایچیگو (Ichigo) در دانشکده پرستاری (Senshu Nursing Technical College) شهر سوئیتا کاشته شد. برای این درخت به مناسبت اینکه 26 نفر دانشجو تا چند روز دیگر موفق به دریافت لباس، کلاه و مدرک پرستاری می شدند،اسم  بیست و شش انتخاب شد.
لینک ژاپنی : http://www.senshu-kango.ac.jp/info24.html
- بازدید از دانشگاه پرستاری، نحوه تدریس و اجرای اسلاید شو در سالن نمایشهای دانشگاه
- کاشت 3 درخت زیبای (به) در تاریخ 12 مهر ماه مصادف با سوم اکتبر 2008در مرکز نگهداری از سالمندان و بیماران آسیب دیده از آلودگی هوا و تعدادی از بازماندگان انفجار اتمی
- اجرای اسلاید شو و صحبت درباره اهداف ما از سفر در چندین جلسه مختلف
انجمن زنان New Japan Women Associatin
دانشجویان زبان انگلیسی مرکز Glocal
دانشجویان زبان و کارکنان شهرداری شهر سوئیتا
ملاقات با آقای آکیو کینوشیتا (Akio Kinoshita) نماینده شهردار شهر سوئیتا
- بازدید از چندین مجموعه و پارک که برنامه ها و پروژه های جالبی برای کاهش آلودگی هوا و کاشت درخت داشتند
مرکز هانا توو میدوری (Hana To Midori, Center of Flowers and Greens)
بنیاد آزورا Azora Foundation
- ثبت نام برای کاشت درخت زیبای گیلاس در ژانویه سال 2009
- شرکت در جلسه معارفه و اسلاید شو فعالان صلح ویتنامی خانم Huynh Ngoc Van و خانم Huynh Thi Kieuthu  که با دوچرخه برای صلح رکاب می زنند. (گزارشی کامل از این جلسه را در سایت خواهیم نوشت)

لحظاتی تاثیر گذار، غم انگیز و به نوعی شیرین بر ما گذشت. جای همه دوستان عزیز خالی. دستانی گرم و چشمانی مشتاق برای فردایی بهتر و تجربه زیبایی های زندگی. نگاههای سرشار از عشق و امید تشنه صلح و آرامش. پیامهای که با تمام وجود و احساس بر روی پرچم صلح سبز ما شکل می گرفتند. چگونه می توان احساس خود را نهان کرد، که حس نمناک اشک بر روی صورت، آنرا نمایان می کرد
برقرار باد صلح سبز در سرتاسر جهان

Welcoming Ceremony	Kujo Street - Kyoto	Takahashi and Yamaguch	Yamaguchi-San

Miss. Fujinaga	Welcome to Osaka	Welcome to Osaka	Happiness Trees

Senshu Nursing College	Senshu Nursing College	Planting 26	Senshu Nursing College

Osaka subway	Senshu Nursing College	Senshu Nursing College	Toji Temple

Senshu Nursing College	Presentation	Presentation	Aozora elderly daycare

Toji Temple	Big Camera	Three Quince trees	Miss Komori

Kyoto	Bamboo	Aozora elderly daycare	Aozora elderly daycare

Aozora elderly daycare	Miss Hisae Ogawa	Bonsai

We are in South Korea

Our dearest international friends and travel mates, greetings to all of you

It has been a long time that we weren’t able to update our website, due to in most parts we didn’t have access to internet and also there was a problem in our website. Unfortunately the website was done for more than 1 week and it took us a long time to solve the problem.
At the moment we are in South Korea, Yes! We are done by our trip in Japan with a lot of nice experiences.
35 day cycling in Japan went by:
- cycling from Tokyo to Yokohama – Nagoya – Kyoto – Osaka – Takamatsu – Matsuyama – Hiroshima and Shimonoseki, Total distance about 1200 Kilometers
- Peace riders at Peace Road Cycling Organization joined us for bike ride from Kyoto to Osaka. they also supported and participated most of our events in Osaka
- planting 13 beautiful trees for peace supported by Code Pink Japan
- having presentations and slide shows in some cultural and educational places supported by Code Pink Japan and WSFOsaka Organization
- visiting green buildings and environmental organizations
-dedicating a peace banner and colorful peace cranes to the Children’s Peace Monument in Hiroshima Peace Memorial Park
- visiting Hiroshima Peace Memorial Museum and some UNESCO World Heritages
Finally on October 14th we took a ferry from Shimonoseki, Japan to Busan, South Korea. Every thing is going well. At the moment we are in Koje Island staying in the flat of our Iranian friend Mehdi. We are planning our trip in Korea and also applying for Chinese visa. We will stop here for a couple of days and promise to write the stories of our visit in Japan
With love, respect and Peace
Nasim and Jafar
October2008 – Koje Island, South Korea

با عرض سلام خدمت همه دوستان، همسفران و همراهان همیشگی.
مدتی است که به علت عدم دسترسی به اینترنت موفق نشده ایم گزارشهای سفر را بنویسیم. گویا مدتی هم سایت اصلی دچار مشکل بوده و زمان زیادی برای درست شدن آن صرف شد.
در این مدت 35 روزه سفر در ژاپن موفق به انجام کارهای زیر شدیم:
- عبور از شهرهای: توکیو، یوکوهاما، ناگویا، کیوتو، اوساکا، تاکاماتسو، ماتسویاما، هیروشیما و شیمونوسکی
- دوچرخه سواری مسیر بین شهرهای کیوتو – اوساکا به همراه 2 نفر از دوچرخه سواران گروه ژاپنی Peace Road Cycling
- کاشت 13 درخت صلح
- اجرای برنامه های فرهنگی و اسلاید شو در مراکز مختلف فرهنگی، دانشگاه ها و گروهای صلح جو به ویژه Code Pink
- دوچرخه سواری به طول بیش از 1200 کیلومتر
- اهداء لوح صلح همراه با 5 عدد درنای کاغذی (پرنده صلح) به مجموعه درناهای کاغذی ساداکو (بنای صلح کودکان ) در مجموعه پارک صلح در شهر هیروشیما
- بازدید از چندین اثر ثبت شده جهانی، موزه های مختلف به ویژه موزه صلح و جاذبه های تاریخی و طبیعی
در انتهای مسیر نیز بوسیله کشتی شهر شیمونوسکی، ژاپن را ترک و در روز 14 اکتبر 2008 وارد شهر پوسان در جنوب کشور کره جنوبی شدیم.
در حال حاضر نیز در جزیره کوجه-اوکپو در جنوب پوسان و در منزل یکی از دوستان خوب ایرانی اقامت داریم (که داستان نحوه آشنایی ما با آقا مهدی خیلی جالب و خواندنی است که در آینده ای نزدیک حتما می نویسیم).
در این مدت سعی خواهیم کرد ضمن استراحت و تجدید قوا، گزارشها و تصاویر سفر در ژاپن را در سایت قرار دهیم.

تصاویری از کیوتو :
در مدت اقامت در منزل خانواده یوکاری در شهر کیوتو-ژاپن موفق به بازدید از چندین اثر ثبت شده جهانی شدیم که تصاویر آنها را در زیر قرار داده ایم.

Kinkakuji Temple	Kinkakuji Temple	Kinkakuji Temple	Kinkakuji Temple

Kinkakuji Temple	Kinkakuji Temple	Kinkakuji Temple	Kinkakuji Temple

Gold fish	Students	Students	Kinkakuji Temple

Love	Kimono	Kimono	Kinkakuji Temple

Kinkakuji Temple	Kinkakuji Temple	Kinkakuji Temple	Kinkakuji Temple

Kinkakuji Temple	Ryoanji Temple	Ryoanji Temple	Teacher

Rock Graden	Ryoanji Temple	Ryoanji Temple	Ryoanji Temple

Ryoanji Temple	Kinkakuji Temple