Leaving China

The trip in China was really short. We just were able to ride few hundred kilometers in East part of the country. We had also many problems about tree planting, due to the weather was too cold and it wasn’t a proper time to plant a sapling tree. But finally one of our Chinese friends, Jennifer who runs a nice Muslim café in Beijing (Niu Jie) arranged a tree planting ceremony in her café which was located in front of one of the oldest mosques in Beijing. It was December 8th 2008 and many of the Chinese friends joined us for the ceremony of naming our 69th peace tree. “I will take a good care of this nice Zam Zam peace tree” Said Jennifer who also helped us a lot to book our flight tickets
Finally on a cold and snowy day (December 11th) we left China. We reached the airport about 12 hours before the departure time. It so stressful when you have 1 way flight ticket, over size and over weight luggage and you have to answer to so many questions. Where are you going? Why are you going? You can’t fly! Why one way ticket? And
 Jennifer had helped us to get permission for 40 Kg each person, but again we had 5 more kg. The negotiation and talking to them about our trip didn’t work and we had to pay 100$ just for 5 Kg extra baggage which was really high price for us. There was no other option and we had to do whatever they told us. We got to India (New Delhi international airport)   on 1:00 Am. The first thing that was so pleasant and noticeable was changing the weather. Warm like the spring time, so we didn’t have to be worried about the cold days any more. Jafar started to unpack the bikes, set them up and load the luggage. We stayed in the airport until sunrise and after that got on the bikes to reach down town New Delhi. Such a strange feeling. We are in India. Every thing has changed in few hours .We usually don’t have this experience due to passing the countries and borders by bike helps us to get use to the changing step by step. Now we are riding on the left side of the roads (like Japan); crowded roads are full of different animals like Cow, Monkey, Dog
It took us about 5 hours to get to our friend’s house. Kanu and his nice parents welcomed us to their typical Indian home
At the moment we are going to apply for our Pakistan visa and hopefully after getting the answer will start our cycling trip in India. These days for us is like studying in university, due to Kanu’s parents takes so many times every day to give us a lot of information about Indian culture and history. We are also trying to arrange a tree planting in New Delhi

ویزای یک ماه چین به حدی کوتاه بود که به چشم برهم زدنی به اتمام رسید و مجبور به بازگشت به پکن شدیم. تلاش زیادی کردیم که بتوانیم به صورت زمینی ادامه دهیم اما تقریبا تمامی راه ها به بن بست می رسید. مسیر شمال و عبور از کشورهای تاجیکستان، قرقیزستان و ... به علت سرمای شدید در زمستان عاقلانه نبود، عبور از تبت به اجازه نامه مخصوص نیاز داشت و حتما می بایست از طریق آژانسهای مسافرتی اقدام می شد. رفتن به سمت ویتنام، کمبوجیه و ... هم بسیار زمانبر بود و کلا برنامه سفر را تغییر می داد.
نهایتا از طریق پرواز و با کلی دردسر برای تهیه بلیط، در یک روز سرد برفی چین را ترک کرده و خودمان را به شهر دهلی نو در هند رساندیم، البته هوا در اینجا بسیار بهتر و گرمتر از چین است، چیزی شبیه به هوای فروردین ماه ایران.
برای اینکه بتوانیم دوچرخه ها را با کمترین مشکل حمل کنیم، 12 ساعت قبل از پرواز خود را به فرودگاه رسانده بودیم، اما متاسفانه مجبور شدیم به خاطر 5 کیلو اضافه بار در حدود 100 دلار جریمه پرداخت کنیم. تازه با کلی پارتی بازی و آشنا پیداکردن توانسته بودیم اجازه نفری 40 کلیو بار را بگیریم. به هر حال با حالی نچندان خوب سوار شدیم و امیدوار که در هند سفر خوبی داشته باشیم.
به علت سرمای زیاد در چین (در بعضی روزها به 13- هم رسید) نتوانسته بودیم برای کاشت درخت هماهنگی کنیم، اما یک روز قبل از حرکت و ترک پکن، با کمک دوست خوبی که از طریق اینترنت پیدا کرده بودیم موفق به کاشت درخت 69 شدیم.
خانم جنیفر هماهنگی های لازم را انجام و با دعوت جمعی از دوستانش به مراسم کاشت درخت رنگ و بویی جالب داد.
درخت 69 که زمزم نام گرفت، در کافی شاپ زم زم و در منطقه مسلمان نشین پکن (نیو جیه) ، روبروی یکی از قدیمیترین مساجد این شهر و در یک گلدان کاشته شد تا در ماه های آینده و هوای گرمتر در مکانی مناسب کاشته شود. در جمع شخصی حضور داشت که همان روز از طریق مصاحبه ما با رادیو بین المللی چین CRI (China Radio International) از برنامه مطلع شده و با عشق و علاقه ای خاص خود را به محل برنامه رسانده بود. او که هنرمندی عاشق طبیعت، حیوانات و معروفترین نقاش گربه در شهر پکن بود بعد از اجرای موسیقی سنتی چینی ما را به گالری خود دعوت کرده و یکی از کارهای نفیس خود را به ما هدیه کرد. هنر و عشق به طبیعت از او چهره ای شاداب همراه با قلبی مهربان ساخته بود.

در روز پنج شنبه 21 آذر 87 برابر با 11 دسامبر 2008 حدود ساعت 2 نیمه شب وارد دهلی شدیم. چند ساعتی را مشغول سرهم بندی دوچرخه بودیم تا زمانیکه هوا روشن شده و شروع به حرکت کنیم.
چند ساعت اول دوچرخه سواری کاملا گیج بودیم، هوای مه آلود با چاشنی آلودگی، صدای بوق سرسام آور موتور، اتوبوس و ماشین ها، حرکت در سمت چپ جاده، همراهی انواع حیواناتی مثل سگ، سنجاب، گاو و میمون و ...
تقریبا 2 روز بود که نخوابیده بودیم و از شانس بد در گوشه گوشه شهر خیابانها را به علت تظاهرات بسته بودند.
بالاخره نزدیکهای غروب به منزل دوست هندیمان کانو رسیدیم. پدر و مادر کانو با آغوشی باز و در نهایت مهمان نوازی چند روزیست که میزبان ما هستند. در این مدت کوتاه کلی درباره فرهنگ هندی، غذاهای سالم، آداب و رسوم، مذهب و ... آموخته ایم.  
در حال حاضر نیز مشغول برنامه ریزی برای ادامه سفر هستیم. با توجه به مسائل امنیتی و پیشنهاد دوستان تصمیم گرفتیم از پاکستان عبور نکنیم. پس به سفارت امارات مراجعه کردیم اما با توجه به مبلغ ویزا و پول بلیط منصرف شدیم.
برای هر نفر هندی مبلغ ویزا 1500 روپیه (حدود 30 دلار) می باشد اما از ما مبلغ 7500 حدود 150 دلار) روپیه درخواست کردند!!!
راه دیگری وجود ندارد، پس به سفارت پاکستان مراجعه کردیم و بعد از 3 روز رفت و آمد موفق شدیم تازه مدارکمان را ارائه کنیم. داستان طولانی و مفصلی دارد که بماند برای فرصتی دیگر.
فردا دوباره باید به سفارت پاکستان مراجه کنیم. این بار برای مصاحبه. در صورت مثبت بودن جواب، ویزای یک ماهه را دریافت خواهیم کرد و در صورت منفی بودن نمی دانیم چه بکنیم !!!تا فردا خدا بزرگه

دیوار چین - The Great Wall

 

Visiting the Great Wall of China was always a sweet dream for us since we were kids. In this trip many of our dreams became true. Visiting Niagara Falls, Eiffel Tower, Grand Canyon, Mount Fuji, Redwood trees, wearing Kimono,… and finally the Great Wall. In this trip we also made a lot of nice and kind friends and learned a lot of things about their cultures and lifestyles

Yes. Here we are. On the Great Wall of China and your nice memory, signatures and your peace messages are with us while we are walking on this amazing and incredible place. One of the best moments and a right place to concentrate and think about what we have done so far. Today we are so thankful to have these many friends who have made us this valuable banner with thousands of inspiring words in different colors and languages. Hopefully we will pass them all around the world to share it with all other nations

همیشه از کودکی دیدن دیوار چین برایمان رویایی شیرین بود.
این سفر بسیاری از رویاهایمان را به حقیقت رساند: دیدن آبشار نیاگارا، برج ایفل، گرندکنیون، فوجی یاما، پوشیدن کیمونو، ایستادن کنار بلندترین موجود زنده جهان و ... و نهایتا دیوار چین، یکی دیگر از عجایب ساخت دست بشر.
در این سفر با دوستان بسیار خوب و مهربانی آشنا شدیم و از آنها درسهای زیادی آموختیم، با مردم سایر کشورها زندگی کردیم تا از فرهنگشان بدانیم و آنها را بهتر بشناسیم.
یاد و خاطره تمام دوستانمان همراهمان بود، زمانیکه بر روی سنگ فرش دیوار قدم می زدیم.
امیدواریم که روزی بتوانیم پارچه نوشته صلح را همراه با امضاء و پیام تمامی دوستان و همراهانمان به گوشه گوشه دنیا ببریم. بنری که از یک تکه پارچه سفید و معمولی به با ارزش ترین شئ زندگیمان تبدیل شده و اکنون حامل پیام صلح و دوستی، به صدها رنگ و زبان برای دنیا و طبیعت می باشد.

پکن - We are in Bijing

 

The first night in China went by. In the morning Ben and Jin Di told us they will leave Tang Gu in the afternoon and we can go to their house in Tianjin. They were so nice and hospitable. After leaving them on Monday we were able to use our visa card in China bank and get some cash. Anyway it took us 3 days to ride our bikes to get to Beijing. The big city of Beijing welcomed us in a cold sunny day. The atmosphere of Olympic Games was totally understandable due to in every parts of the city was full of billboards and advertisements for the Games. Beijing 2008
Everywhere is full of bicycle and bikers pass each other, the traffic lights and pedestrians with no rule. All of the roads has a very big shoulder for the bikers, but many times the car drivers hunk and come to the bike road with high speed. Unfortunately the weather is much polluted, especially at nights and some times   breathing is really impossible. One of our Chinese friend said at the Olympic time it was a limitation for people to use their cars and they were not allowed to drive their cars in some days of the week, but after the games every thing is the same as before. We really feel so sad to see the trees by the streets which all of their leaves are full of dust.  It’s unbelievable to see in many parts of the cities it’s just few meters the distance between poor and wealthy people. Old narrow streets and high fancy buildings are very close to each other
A lot of people carry their small shops behind their bikes. And some people in many junctions fix the bikes problems
What about Chinese food? Eventually after almost 2 years we found the breads like Iranian bread. We were so happy and exited. Foods are really delicious and cheap. We love Chinese food. Imagine if the price of a dish in America is 5 boxes, in Japan is 8 boxes, in Korea 4, but in China you can buy a dish for 1 dollar which you can also share it with another person
At the moment we are in Beijing and one of our friends at CS is hosting us. That’s a good opportunity to visit some attractions (the Forbidden City, China Great wall, Tian Anmen - Tian'anmen Square is one of the largest squares in the world…) and also find the best way to reach India. We are also trying to arrange a tree planting

بعد از درج گزارش قبلی، خیلی از دوستان نگران و ناراحت شدند که نکند سفر ما نیمه رها شده و قصد بازگشت داریم!
اما اصلا اینطور نیست و ما به دنبال راهی مناسب برای ورود به کشور هند می گردیم تا سفر را ادامه داده و سرانجام پس از 2 سال به ایران نزدیک شویم.
پس از 3 روز دوچرخه سواری از ترمینال کشتی در هوایی سرد، خشک و آلوده به پایتخت چین، پکن (بیجینگ) رسیدیم. اصلا باورمان نمی شد که تا چند ماه پیش در این شهر مسابقات المپیک برگزار شده و همین کشور بالاترین مدال ها را کسب کرده.
فقر بسیار زیاد در تمام محله های پایتخک موج می زند. اگر کمی با دقت به عکسها نگاه کنید شما هم حتما آنرا لمس خواهید کرد.
قبلا ها شنیده بودم که مغول ها بر روی اسب به دنیا می آیند، زندگی می کنند و میمیرند، شاید بتوان این سخن را برای چینی ها چنین تغییر داد که آنها بر روی دوچرخه به دنیا می آیند و ....
در تمام جاده ها، خیابانها و حتی اتوبانها مسیر مخصوص دوچرخه وجود دارد. در بعضی مکانها مسیر دوچرخه سواری حتی از مسیر ماشینها هم عریض تراست.
مردم، پیر و جوان بر روی دوچرخه هایی قدیمی، زنگ زده سوار و به هر سویی می روند. بدون توجه به قوانین رانندگی!!!!
سر هر محله و چهار راهی تعمیرگاه سیار دوچرخه سازی برپاست تا با استفاده از پیچهای زنگ زده و شاید کمی روغن کاری چرخ مشتری دوباره برای مدتی بچرخد.
خیلی ها هم محل کارشان را با دوچرخه به پشت می کشند. انواع دستفروش ها، میوه فروشی و غذافروشیها و ....
غذاهای چینی، بسیار لذیذ و فوق العاده ارزان هستند و گاهی قیمت ها اصلا باورکردنی نیست. مثلا در آمریکا یک ساندویچ و یا یک غذای ساده برای یک نفر 5 دلار، در ژاپن 8 دلار و در کره شاید 4 دلار . اما در چین با یک دلار می توانیم 2 نفری یک غذای کامل بخوریم!!!
و در اینجا بعد از مدتها نانوایی به سبک نانوایی های ایرانی پیدا کردیم.
رانندگی در این شهر و کشور هم دیدنی است. دستی بر فرمان و دستی بر بوق!!!
ماشنیها بر سر هر چهار راهی که می رسند با زدن بوق ممتد سعی می کنند تا مردم و دوچرخه سوارها را مجبور کنند تا راهی باز کنند و آنها هم عبور کنند و جالب اینکه این بوق زدنها بر خلاف ایران اصلا با ناراحتی و عصبانیت همراه نیست.
فعلا چند روزی را در پکن مشغول دیدن جاذبه های توریستی هستیم (شهر ممنوعه و میدان تیان آنمن بزرگترین میدان جهان، دیوار چین و ... ) تا ببینیم سفر ما را به کجا هدایت می کند!

بازگشت به ایران –Heading back to Iran

 

Finally after 4 days waiting for the answer of Indian visa, on November 12th we went to Indian embassy in Seoul. Yes we were able to get tourist visa for 3 months, but again this visa has its own story which is really strange
Usually every visa has a limited time to enter to the country and the date of visa starts from right after passing the border, but our Indian visa which is also Non-Extendable has already started. It means that if we spend 1 month in China, we will have just 2 months time to travel in India. It’s getting so complicated, but we are so exited to get back to Iran in the next few months

در روز 12 نوامبر 2008 (22 آبان 87)، بعد از 4 روز، برای گرفتن جواب ویزای هند به سفارت این کشور در سئول مراجعه کردیم. جواب مثبت بود و به ما 3 ماه ویزای توریستی داده اند، اما چه ویزایی !!!!
معمولا ویزا به نحوی صادر می شود که یک محدوده چند ماه برای ورود دارد و به محض عبور از مرز، روزشمار ویزا آغاز می شود. اما در مورد ویزای هند، روزشمار از زمان صدور ویزا آغاز می شود. یعنی اگر ما یک ماه را در چین سفر کنیم، نهایتا 2 ماه می توانیم در هند بمانیم. بر روی صفحه ویزا هم تایپ شده که : "ویزای توریستی غیر قابل تمدید می باشد"، پس در صورت نیاز می بایست یکبار از هند خارج شده و دوباره وارد شویم!!!!
حسابی برنامه هایمان بهم خوره و اصلا انتظار چنین وضعی را نداشتیم، اما ......
اگر به همین روش پیش برود تا حدود 4 ماه دیگر به ایران می رسیم.

The first night in China
It was time to leave South Korea and from now we should do our best to save our visa time. In Seoul we met a Ukrainian friend who had the same problem to get the ferry ticket from China to Korea, but Sergiy had gone straightly to the ferry port and bought his ticket “Don’t worry, very thing is OK, you wouldn’t have any problem” Said Sergiy. In this case we decided not to go to travel agencies and go straightly to Incheon ferry port 3 hours before the ferry leaves to China. It sound’s like at the Olympic time, china issued some rules for all the foreigners to enter to the country and after that period of time it is Ok for the foreigners to come by ferry or train, but unfortunately the travel agencies are not up to date   and they gave us wrong information.  That’s why they told us that we can not buy the ferry ticket because we are Iranians. Any way we rode our bikes from Seoul to Incheon International ferry terminal and 4 hours before the ferry leaves to China we bought our tickets
It was Friday night (November 14th 2008). After 25 hours traveling by ferry and passing the Yellow Sea, we got to China, while we had just 18 dollars in our packets to start our first night in this huge country. Unfortunately it was 8:00 at night at the weekend time and we had to wait until Monday to go to China Bank to use our visa card. We were really worried about where to sleep at night with no money. We were pretty sure that in this big city we can’t find any place to camp
Suddenly on the last few minutes of getting to China a lady who her bed was next to our beds and was asleep all the time woke up. She was so friendly and we were interesting for her as 2 foreigners. She started talking to us in Chinese and asked to give her a pen and a piece of paper. She was writing some words in Chinese and we had no idea what the words mean. Finally we figured out that she is inviting us to her houses in Tang Gu and the other one in Tianjin and the Chinese words were her addresses and her son’s telephone number who could speak English a little bit
It was unbelievable, thanks’ God. We were so lucky to make a new friend in this hard situation. After passing the border (we were the last 2 passengers who passed the border) now we were in the cold city of Tang Gu looking for the address. Nasim was sick and she didn’t have enough energy to get on her bike, but we had to go. It was night, but the city was so crowded and full of bikers. A guy with his old and noisy bicycle helped us to find the address. Here in China every thing is completely different from the other places we traveled before.  Thanks’ God we have a safe and warm place to stay

ورود به کشور چین 
بالاخره سئول را به سمت چین ترک کردیم، در همان روزها با دوستی به نام سرگئی اهل اکراین آشنا شدیم که او هم برای مسافرت از چین به کره جنوبی با کشتی دچار مشکلی مشابه ما شده بود، اما او مستقیما به ترمینال کشتی مراجعه کرده و توانسته بود بلیط بخرد. ما هم تصمیم گرفتیم دیگر سراغ آژانسهای مسافرتی نرویم و یکراست به سمت ترمینال کشتی در شهر اینچئون حرکت کردیم. در آنجا به راحتی توانستیم بلیط بخریم. گویا در مدت برگزاری مسابقات المپیک در پکن، قوانین زیادی در مورد نحوه ورود و خروج مسافران خارجی وضع شده بود که بعد از اتمام مسابقات این قوانین برداشته شده، اما بسیاری از آژانسها از آنها بی اطلاع هستند.

به هر حال در روز جمعه 14 نوامبر 2008 (24 آبان 87) وارد کشتی شدیم تا بعد از 25 ساعت سفر دریایی و عبور از دریای زرد، به کشور چین و شهر تیانجین برسیم.
زمانیکه روبروی ترمینال شهر تیانجین ایستاده بودیم، اصلا باورمان نمی شد که به این راحتی وارد چین شده باشیم، آنهم فقط با 18 دلار پول نقد که در جیبمان بود!!!!
متاسفانه آخر هفته بود و باید 2 روز صبر می کردیم که بتوانیم به بانک مراجعه کرده و پول نقد تهیه کنیم. کمی نگران و آشفته شده بودیم تا اینکه چند دقیقه قبل از ورود به بندر، خانمی چینی در کشتی سعی کرد به هر زبانی که شده به ما بفهماند که در همان نزدیکی خانه ای دارد و ما می توانیم شب را در آنجا استراحت کنیم. برایمان آدرس را بر روی تکه کاغذی نوشت، آدرسی هم در شهر بعدی که حدودا 50 کیلومتر فاصله داشت نوشت و از ما دعوت می کرد که شب دوم را هم در آنجا بمانیم. اصلا باور کردنی نبود.
خیلی شانس آوردیم، هوای سرد و خشک، نسیم سرماخورده و بی حال و در این شهر بزرگ و شلوغ قطعا جایی برای چادر زدن هم پیدا نمی کردیم.
زمانیکه از کشتی پیاده شدیم، ساعت حدود 9 شب بود، تقریبا تمام مسافرها رفته بودند و کارهای گمرکی ما کمی بیشتر طول کشید و بعد از همه مسافران از بازرسی مرز گذشتیم.
به جز چند نفر راننده تاکسی، کسی آنطرفها نبود، سوز بسیار سرد و غمناکی هم می وزید. کمی به خودمان امید دادیم و تصمیم گرفتیم به دنبال آدرس برویم!!!
فقر و آلودگی اولین چیزی بود که به چشم می خورد.
نهایتها با کمک یک دوچرخه سوار چینی آدرس را پیدا کردیم و شب اول با خاطره ای خوش به اتمام رسید.