Our trip in India - Prat3

After riding through the 3 provinces of Haryana, Uttar Pradesh and Rajasthan we are again heading back to New Delhi
Something which is really nice here is that most of the people in India are strict vegetarian. That means they don’t even use eggs on their diet. It’s so amazing to see in the most confectioneries, bakeries and restaurants there is a sign that says “all of our products are made without using egg”. We are so glad that during this time we have also become vegetarians and have lost so many weights.  That’s such a wonderful feeling for both of us

Now, we invite you to see our new pictures. All of the bellow photos have an interesting and touching story, but unfortunately at the moment there is no enough time to write more. Hope you enjoy them 

سفر ما در مسیر آگرا – فتح پور سیکری – ساوایی ماداپور – بودنی – کوتا و جیپور در استانهای راجستان، اوتارپرادش و هاریانا به اتمام رسید و مجددا به سمت شهر دهلی ادامه خواهیم داد.
در این مدت خاطرات تلخ و شیرین زیادی را تجربه کردیم. هر یک از تصاویر زیر بیانگر داستانی است، اما زمان محدود و .... امیدواریم که روزی بتوانیم تمام این داستانها را بازگو کنیم.

یک نکته :
هر گاه صحبتی از هند به میان می آید ناخودآگاه فلفل و تندی غذا ها یادمان می آید. البته غذاهای کره جنوبی هم دست کمی از تندی غذاهای هندی نداشت، اما نکته جالب اینکه از زمانیکه وارد این کشور شده ایم همانند اکثر هندی ها گیاه خوار شده ایم و این خود باعث شده به میزان قابل توجهی وزن کم کنیم!
یکی از نکات مثبت در این کشور عدم استفاده از گوشت (مرغ، گاو، ماهی و ...) در وعده های روزانه است. غذاها بسیار ساده و سالم هستند. در بیشتر موارد حتی از تخم مرغ هم استفاده نمی کنند و واقعا تعجب آور است زمانیکه وارد یکی قنادی بزرگ می شوی و تابلویی در روی دیوار چسبانده شده و به مشتری این اطمینان را می دهد که در ساخت شیرینی ها و انواع غذاها به هیچ عنوان از تخم مرغ استفاده نشده است.

Our trip in India - Prat2

About 60 Kilometers before getting to Jaipur (Capital of Rajasthan province) we  left the main road and went toward South to Sawai Madhopur. Near this town there was a national park where we could see the famous tigers of India
Around 5 pm, after riding 90 Kilometers on a rough road, we arrived at Lalsot and decided to stop there. Unfortunately we were not able to find a place for camping due to every were so crowded, so we searched for guest house. In the town there was only one hotel which was just for Indian guests. Even if we were allowed to stay there, they didn’t have any more room available
The best option was leaving the town and waiting for the darkness and after that find a place to camp. As we were riding toward South, a house in the middle of a farm attracted us. “It sounds like a quiet place. Let’s go there.” Said Nasim
We went to the property. There was a place where some families were living together. All the women were making bread
In most of the places we passed in India, there was no good facility and people had to use brushwood to make fire for cooking. Even in the big cities like Delhi people have to use Gas capsules to run their cookers

Any way right after getting to the yard we asked a young man to show us a place for camping. “You can stay here in our property” said the young guy with his nice smile
At first we were so happy and glad to find a proper place, but suddenly in few seconds more than 20 people, mostly children made a circle around us
More people from other houses were still coming and running from different sides to join this crowd. They didn’t even talk to each other and were just looking at us like they are watching a stunning movie. The first few minutes were Ok and even interesting for both of us, but after half an hour we fell like there is no place to have our own privacy.  “What is the meaning of this big crowd?” We were feeling regret about stopping there. It was like they didn’t have any plan to leave
At the meantime we noticed that all the children are sitting down and try not to make any noise
A man with his motor bike was coming to the house. He came straightly to us and at First he asked some questions about our name, job and nationality. We were assuming that he must be a policeman and we are getting on a big trouble, but after a friendly chat we recognized that he is the owner of this property
Mr. Bairwa who was a teacher had come to welcome his Iranian guests. He asked us to leave our bikes and the luggage in a room and go with him to his another house 6 kilometers far from the city
In fact we can say he survived us. “We would love to. Why not?” After passing a hard day it was so pleasant to meet his family, seat with our new friends, eat the delicious Rajasthan food (Rabri) with the traditional bread (Chapati), drink the lovely Indian tea and talk about each other’s culture, peace and friendship
They gave us a room to sleep. Thanks god for all of these nice moments

We were supposed to wake up early in the morning to get back to Lalsot
While we were sleeping on a pleasant silence suddenly at the midnight something happened very unusual
Someone was knocking on the metal door so loudly while he was telling: “Brother Jafar! Brother Jafar! Get out of the room!” We were so scared and had no idea about what was going on
“Wake up! Wake up Jafar. There must be a fire or an earthquake. We have to get out of here as soon as possible” Said Nasim

Right after opening the door we saw about 15 people in front of us
You want to know what the story was. Mr. Bairwa had called his brother who lived in another village nearby Lalsot. So his brother and his family had come to visit us. We really don’t remember what they asked and what we replied to them. (The above picture is the photo of Mr. Bairwa and his family)

 

تقریبا کمتر از 60 کیلومتر با شهر جیپور یکی از معروفترین شهرهای هند (مرکز استان راجستان) فاصله داشتیم اما می بایست از جاده اصلی خارج شده و به سمت جنوب منحرف می شدیم تا به ساوایی ماداپور، پارک ملی زیستگاه ببر معروف هندوستان برسیم. مسیر را طوری انتخاب کرده بودیم تا در بازگشت به سمت دهلی از جیپور عبور کنیم.
تقریبا ساعت 4 – 5 بعداز ظهر به شهر لالوست رسیدیم و می بایست قبل از تاریکی هوا جایی برا خواب پیدا می کردیم.
در روی نقشه لالوست یک نقطه کوچک و به نظر شهرستانی کم جمعیت می آمد، اما کم جمعیت در این کشور بی معنی است و شهرها اکثر چند میلیونی هستند.
مکانی برای چادر زدن پیدا نکردیم پس اجبارا به دنبال Guest house و هتل رفتیم، اما در شهر فقط یک هتل موجود بود که آنهم مجوز پذیرش غیر هندی را نداشت. البته اتاق هم برای اجاره تمام شده بود !!!
برای اینکه بتوانید هتل را در هند مجسم کنید می توانیم مسافرخانه ای بدون ستاره را مثال بزنیم. صد البته که مکانهای مناسب هم وجود دارد اما بسیار گران و تنها در شهرهای بزرگ.

به هر حال، از شهر خارج شدیم و ادامه دادیم و منتطر بودیم تا هوا تاریک شود و بعد بتوانیم مکانی را دور از جمعیت پیدا کنیم.
هنوز 6-7 کیلومتری را دور نشده بودیم که یک خانه روستایی میان مزارع نظرمان را به خود جلب کرد. به نظر ساکت و خلوت می آمد.
وارد شدیم، تقریبا چندین خانواده در این مکان زندگی می کردند که بیشتر با هم فامیل بودند و زنها مشغول پختن نان.
در اکثر شهرها یی که از آن عبور کردیم، گاز شهری موجود نبود حتی در پایتخت و خانواده های مرفه تر از کپسول گاز استفاده می کنند. اما در شهرهای کوچکتر اکثرا با سوزاندان چوب و خار و خاشاک آشپزی می کنند.
برق هم در بیشتر این مناطق وجود ندارد و اگر هم هست در ساعتهای خاصی از شبانه روز وصل می شود.

به محض ورود به حیاط خانه متنی که به زبان هندی همراه داشتیم و توضیح می داد که چه کار می کنیم و احتیاج به مکانی برای چادر زدن داریم را به پسر جوانی که به طرفمان آمد نشان دادیم. بدون هیچ مشکلی قبول کرد و ما هم خوشحال که جایی مناسب را پیدا کرده ایم، اما !!!!
در عرض چند دقیقه بیش از 20 – 30 نفر کوچک و بزرگ دور تا دورمان جمع شدند. اصلا متوجه نشدیم که چطور به هم خبر می دادند که از هر طرف به سمت خانه روستایی می دویدند.
جلویمان صف بسته بودند و به ما نگاه می کردند، حتی پلک هم نمی زند.
جند دقیقه اول جالب بود اما بعد از گذشت حدود نیم ساعت احساس می کردیم که هیچ مکانی برای استراحت نیست و اصلا حریم خصوصی نداریم.
کم کم داشتیم از آمدنمان پشیمان می شدیم و با خود فکر می کردیم که آنجا را ترک کنیم و کمی جلوتر برویم که در یک لحظه همه بچه ها ساکت شدند و مرتب نشستند!!!!
شخصی با موتور وارد حیاط شده بود و می توانست کمی انگلیسی صحبت کند. اول از نام و کشورمان پرسید. نوع لباس پوشیدنش طوری بود که تصور کردیم پلیس و یا مامور امنیتی است. اما وقتی خودش را معرفی کرد متوجه شدیم که معلمی در شهر لالوست است و صاحب بخشی از همان خانه روستایی.
از ما دعوت کرد که وسائلمان را در همان جا بگذاریم و با او همراه با موتور سیکلت به منزلش در شهر برویم.
تقریبا ما را از دست آنهمه جمعیت نجات داده بود، البته خانواده پر جمعیت 13 نفری آقای بایروا  Bairwa در یک خانه هم دست کمی از آن خانه روستایی نداشت. (تصویر بالایی گزارش)
اما خدا را شکر که یک اتاق تمیز در اختیارمان گذاشتند تا استراحت کنیم. خوردن شام محلی راجستانی (رابری) همراه با نان تازه (چاپاتی)، شیر گاومیش و چای معروف هندی (شیر، چای، زنجبیل و شکر) بسیار انرژی بخش بود.
بعد از یک روز طولانی و خسته کننده تازه خوابمان برده بود که با صدای ضربه های شدیدی که به در آهنی اتاق می خورد همراه با فریاد برادر جعفر، برادر جعفر از خواب پریدیم. حدود نیمه شب بود!!!!
اول یک لحظه تصور کردیم که خانه آتش گرفته و یا زلزله شده و باید هرچه سریعتر خارج شویم.
دست و پاچه و گیج از جا پریدیم و وقتی در را باز کردیم، 10- 15 نفر جلوی اتاق صف کشیده بودند.   بایروا با برادرش در روستای مجاور تماس گرفته بود و آنها هم همراه با خانواده برای دیدن ما آمده بودند. اصلا یادمان نمی آید که چه پرسیدند و ما چه جوابی دادیم !!!!

Our trip in India - Prat1

Finally we were able to get our visa for entering to Pakistan. It’s wise to factor in some flexibility, as things don’t always run like clock working in India.  We had to go to the embassy for 5 working days and every day they told us that our documents are not perfect. Every day the officer changed and the new officer gave us different information. We had to also type all of our documents, but eventually when we got our visa we were so surprised to see them had written by hand. One of these days was the day of interview. When we told hem about our trip they explained every thing about safety issues and one of them was getting the permission to ride our bicycles in Pakistan. “If you want to ride from Pakistan to India there is no problem, but if you want to ride from India to Pakistan you have to get permission!!!”
Any way it was time to start our trip in India and we will try to figure out about this particular problem later

We planed a 2000 kilometers route in India which is cycling from Delhi to Agra, Sawai Madhopur and the other cities to reach Udaipur and after that will come back toward North by passing Jaipur, Delhi and eventually by getting to Amristar will ride to Lahore in Pakistan
During these days we are experiencing the most challenging and hardest part of our trip. Cycling in mostly rough and gravel roads. Traffic jams, the cars and trucks which ride very fast on the wrong way, horning, free movement of cows and different kind of animals in all the roads, disturbing motorbike drivers who can easily make a terrible accident, difficulty to find the proper food and places to stay
Any time we stop to drink water or figure out about the right direction a lot of people (children, men and women) make a circle around us and they start talking in Hindi very loudly. They love to touch our bicycles and all of our belongings specially the horns. They love horning. Actually driving in India without blowing horn is impossible. The first days are really hard to tolerate all of these loud voices, but after a while you get use to it. “I believe every one who wants to ride their bikes in India should be mentally ready and also be very flexible to pass all of these challenges”
The first day after leaving Delhi we were so happy and exited about getting back on the road, like the other places every thing was new and interesting, even when the motor bikers reduced their speed and followed us and asked questions in Hindi, it was so much fun, but after a while we gave up smiling and talking to these many people
Right after Agra we had to leave the main highway to keep going to the local roads. It was less cars and traffic jams, but there were a lot of children and bicycle riders who were playing by the road
They were able to recognize us and our bicycles from far away. They ran so fast to come and say “Da Da” with all of their energy. It was really interesting if they could catch us, then they tried to hold our bags and run after our bikes. On the other hand some of them who were so exited and couldn’t control themselves started to take stone and drop them. Some of the stones were so big and it was so scaring to get in to this situation
We should be very careful about some people who want to cheat us. These kinds of people who can be in every place in the world try to cheat us in any ways. Even though the price of every thing is written on the products, but the shopkeeper decides about it. For example a biscuit can be from 5 to 100 Rs

In relation to sightseeing, foreigners are often charged more than Indian citizens for entry to tourist sites (there are also additional charges for still or video cameras), but what really surprised us for the first time, when we went to the first internet café to check our emails and update the website. They also charge foreigners more than Indians to use the internet. What’s going on here? Indians 15 Rs per hour and foreigners 50 Rs. For us it was the first time to see something like this in all of the countries we have passed so far and it was really shocking and unacceptable

Any way let’s talk about one of our funniest experience. It was the night of new year (31st of December 2008). We got to Bundi after a long day. We were really exhausted due to riding on a hilly gravel road, so we were looking for guesthouse to take shower and stay for a night
Before checking in, the guy in reception told us that the shower and hot water is available and no problem, after getting in to the room we noticed that there is no shower and we have to order a bucket of hot water (in India most of the hotels and guest houses don’t have the shower facilities). “It’s Ok, it’s better than nothing”. Due to the New Year celebration there was a party on upper floor and all of the young people were dancing and screaming.  We were also shouting and screaming in our room, but it was not for the New Year. We were fighting with a mouse that had come to our room and it was trying to eat out left over breads. Here is India and we should be flexible to accept so many different things

As one of our friend said: “traveling in India is very different from the other places in the world. Some of these can be hard and challenging particularly for the first-time visitors. This is all part of what makes India a unique travel destination

 

بالاخره موفق شدیم ویزای پاکستان را بگیریم!
البته گرفتن این ویزا دردسرهای خاص خودش را داشت. پول ویزا را می بایست در بانک پرداخت می کردیم، ساعت کاری بانکها از 10 صبح بود و ساعت بسته شدن سفارت 11 صبح!!! می بایست تمام فرمها را با دستگاه تایپ می کردیم، اما نهایتا برگه ویزا را به صورت دست نویس به پاسپورتها چسبانده بودند. برای گرفتن این ویزا 5 روز متوالی هر روز به یک دلیل و بهانه جدید مجبور به مراجعه به سفارت می شدیم.
در انتها هم یک روز برایمان مشخص کردند برای مصاحبه و تازه فهمیدیم که اگر بخواهیم با دوچرخه وارد پاکستان شویم می بایست مجوز مخصوص از این کشور داشته باشیم، اما اگر بخواهیم از پاکستان وارد هند شویم مشکلی نیست !!!
حدودا یک ماه و نیم از زمان ویزای هند باقی مانده، پس راهی جنوب شدیم و قصد داریم پس از عبور از شهرهای آگرا، ساوایی ماداپور و ... خودمان را به اداپور برسانیم و مجددا از طریق مسیر جیپور، دهلی و آمریستار به سمت لاهور در پاکستان حرکت کنیم، مسیری در حدود 2000 کیلومتر.
تقریبا این چند روزه سخت ترین روزهای سفر را تجربه می کنیم. جاده های نچندان مناسب، سبقتهای خطرناک و غیر مجاز، شلوغی و سر و صدا، آزار و مزاحمت های برخی از مردم مخصوصا موتور سوارها، عدم پیدا کردن غذای تمیز و جای خواب مناسب و...
کافی است که چند لحظه ای برای استراحت بایستیم، دور تا دورمان پر می شود از بچه و زن و مرد و شروع می کنند بلند بلند حرف زدن، سعی می کنند تمامی وسایل و دوچرخه ها را لمس کنند و بوق جلوی دوچرخه برایشان از همه چیز جالبتر است و اکثرا دوست دارند که صدای آن را بشنود.
خیلی وقتها به محض اینکه چرخ را جایی می گذاریم تا خریدی بکنیم، هنوز سرمان را برنگردانده صدای بوق دوچرخه به گوش می رسد. تقریبا سرسام گرفته ایم.
در روزهای اول و در جاده های اصلی موتور سوارها کنارمان می آمدند، دور تا دور چرخ را براندازی می کردند و بعضی ها هم شروع می کردند به هندی با ما صحبت کردن و در انتها هم با صدای بلند بوق همراهمان می شدند. اوائل برایمان جالب بود اما کم کم این حالت برایمان آزار دهنده شد. در روزهای بعدی وقتی وارد جاده های فرعی تر شدیم، دوچرخه سوارها و بچه ها که مشغول بازی در کنار جاده بودند به طرفمان می دویدند و با صدای بلند می گفتند: "دا دا" ؟
اگر سرعتشان به ما می رسید سعی می کردند که به نحوی کوله های پشتی دوچرخه را بگیرند و با ما بدوند اما گاهی هم که سرعت ما بیشتر بود آنقدر هیجان زده می شدند که به طرفمان سنگ پرتاب می کردند!!!
در اینجا برای هر چیزی باید چانه بزنیم و ناراحت کننده اینکه در هند توریست را به شکل دلار و پول می بینند که آمده است خرج کند، پس هرچه قیمت بالاتر، بهتر ! یک بیسکوییت می تواند قیمتی بین 5 تا 100 روپیه داشته باشد علی رغم اینکه تمام قیمتها روی محصولات کارخانه ای ثبت شده.
مشکل بعدی اینکه قیمتها برای هندی و غیر هندی متفاوت است. برای مثال ورودی یک مکان باستانی برای یک هندی 15 روپیه اما برای خارجی ها 250 روپیه است. هتل برای یک هندی 250 روپیه اما به محض دیدن خارجی ها قیمتها می رود بالای 1500 روپیه.
همه می توانند در مکانهایی مانند مسجد با خود دوربین عکاسی و یا فیلم برداری داشته باشند اما توریستها می بایست برای هر دوربین طبق قانون 200 روپیه پرداخت کنند. صرف نظر از مکانهای تاریخی و باستانی جالبتر اینکه قیمت استفاده از اینترنت هم متفاوت است. 15 روپیه برای هندی ها و 50 روپیه برای خارجی ها!!!
در اینجا هیچ قانونی وجود ندارد و اگر هم وجود دارد رعایت نمی شود، اما به محض دیدن خارجی ها همه چیز می بایست طبق قانون انجام شود.

شب سال نو مسیحی در شهری به نام بندی (Bundi) بعد از کلی جستجو یک هتل با قیمتی نسبتا مناسب پیدا کردیم. روز بسیار سختی را در یک جاده تقریبا سنگ لاخی گذرانده بودیم و حسابی خسته و گرسنه به شهر رسیدیم. احتیاج به یک حمام و دوش آب گرم داشتیم.
در ابتدا و قبل از رزرو هتل به ما گفتند که آب گرم برای حمام وجود دارد، اما به محض ورود متوجه شدیم که آب گرم را به صورت سطلی می آورند تا بتوانیم حمام کنیم!!!(تقریبا در اکثر هتل های هند این شیوه اجرا می شود)
تا نیمه های شب صدای شادی و جیغ جوانان برای سال نو که در طبقه بالایی اتاق ما جمع شده بود به گوش می رسید و البته ما هم جیغ می کشدیم!!!
ولی نه برای سال نو، بلکه درگیر بیرون کردن موشی بودیم که روی میز وسط اتاق مشغول خوردن بخشی از غذاهایمان بود!!!

Happy new year 2009

Getting back on the road-we are in Kota,Rajisthan
There are a lot of new stories to share, we will write as soon as posible - We wish all of you folks a happy new year

We are in India